А у вас есть рецепты хорошего настроения?

“Не прыходзь да мяне па паня­дзелках, — любіла паўтараць раней адна знаёмая. — У гэты дзень я ўся жыву любімай перадачай “Жди меня”. З самай раніцы, так бы мовіць, рыхтую сябе: узгадаю папярэдні выпуск, падумаю пра людзей, якіх хтосьці шукаў і знайшоў, “прапушчу” праз сябе іх лёсы. Потым “прайдуся” сцежкамі свайго жыцця. Так і вечар надыдзе. Уключу тэлевізар і гляджу. Гляджу і плачу. І сябе супакойваю, дзякую богу за тое, што жыву і што ў мяне пакуль усё добра…

“Ад адзіноты ратуюць кнігі, — дзялілася другая бабуля. — Колькі іх за жыццё перачытана! І цяпер цікаўлюся рэдкімі выданнямі. На маіх паліцах — энцыклапедыі, гістарычныя раманы і аповесці, і купляю іх у распаўсюджвальнікаў. Вельмі рада, калі знаходжу аднадумцаў і ёсць з кім падзяліцца ўражаннямі. Не разумею, чаму некаторыя даволі часта адмахваюцца, маўляў, для іх чытанне — справа нудная…”

“Як пакутую ад асенняй самоты і ў зімовую сцюжу! — скардзілася трэцяя. — Я жыву толькі з надыходам цяпла і з’яўленнем сонца. Дыхаю на поўныя грудзі, радуюся вясновай квецені, спевам птушыным і першай навальніцы. Душа і цела не ведаюць стомы, хоць з раніцы да позняга вечара шчырую на дачным участку. Амаль уначы прыходжу ў гарадскую кватэру, а раненька зноў пехатой у вёску. Там капаю, паліваю, акучваю. І ціск ніколі не патрывожыць. А тут ніяк без таблетак. Куды сябе дзець?”

Дзіўная і загадкавая істота чалавек. Быццам і моцныя духам тыя, пра каго пішу і хто ўсяго некалькі месяцаў таму мне сцвярджаў адно, а цяпер — другое, і на іх сумных тварах я ўжо чытаю… жах. Як жа лёгка, аказваецца, можна зніякавець перад гэтай нуднай асенняй парой і яе спадарожніцай — дэпрэсіяй.

Галіна ПІШЧ.

Р.S. А можа чытачы хочуць падзяліцца сваімі рэцэптамі, як перазімаваць без стрэсаў? Калі ласка, запрашаем да размовы. Пішыце, званіце (тэл. 5-69-34).