Если есть потенциал

— Ну што, цябе ўсё трымаюць на рабоце? — не без яхіднасці спытаў у Мікалая яго колішні аднакласнік Павел, сустрэўшы ў горадзе.

— Ты лепш пацікавіўся б, хто каго трымае: мяне на рабоце ці я — работу? — не палез Мікалай па слова ў кішэнь. — Хадзем, паспрабуй на маім месцы. Можа, упадабаеш “мяды”…

Мікалаю — 63. Тры гады, як атрымлівае пенсію, але працу не пакідае. Ён — токар. Работа нялёгкая, але такая прывычная. Сілы яшчэ ёсць. Хатнімі клопатамі не абцяжараны (якія там клопаты ў гарадской кватэры?). Дык чаму не папрацаваць і не дапамагчы “лішнім” рублём дзецям і ўнукам?

У Паўла пазіцыя іншая. Ён, былы прапаршчык, на пенсію выйшаў на 15 гадоў раней за свайго аднакласніка. І на гэтым практычна паставіў кропку ў сваёй афіцыйнай працоўнай дзейнасці. Туды-сюды памкнуўся, ды “не знайшоў сябе”. Цяпер яго часта можна бачыць у вінна-гарэлачным ад­дзеле прадуктовага магазіна…

Здагадаліся, да чаго я расказваю гэта? Так-так, да тэмы пастаянных дыспутаў у грамадстве наконт таго, працаваць пенсіянерам або не працаваць. Адны асуджаюць працуючых, маўляў, ім усё мала грошай, другія спагадаюць: у многіх пенсіі невялікія, вось і вымушаны працягваць працаваць.

Дыспуты дыспутамі, а найбольш красамоўная, вядома ж, статыстыка. Дык вось, старэнне насельніцтва — сусветны працэс (насельніцтва лічыцца старым, калі доля людзей старэй за 65 гадоў складае 7 працэнтаў). У Беларусі гэта лічба — 14, на Віцебшчыне — каля 20,5, у нашым раёне — 19. Атрымальнікаў пенсій усіх відаў на Пастаўшчыне 12 тысяч, за выключэннем былых ваеннаслужачых, з іх працуюць — 1737. А цяпер зазірніце ў аб’явы любога нумара раённай газеты. Патрабуюцца электраманцёры, слесары, электрыкі, вадзіцелі, механізатары, прадаўцы, будаўнікі, жывёлаводы, спецыялісты ў розных сферах. Асобныя аб’явы паўтараюцца з нумара ў нумар. Хіба гэта не сведчыць у тым ліку і пра тое, што маладых рук не хапае? А можа, гэтыя рукі не заўсёды рвуцца да работы? Толькі не падумайце, што я негатыўна стаўлюся да маладых. Маладыя патрэбны ўсюды, калектыў без амаладжэння кадраў не мае перспектывы. Важна толькі, каб ратацыя праходзіла без шокавай тэрапіі.

Гэту калонку я пісала дома вечарам 7 лістапада. Пакуль не адцягнуў увагу тэлевізар. Паказвалі юбілейны канцэрт Эдзіты П’ехі. Паглядзела з задавальненнем. І падумала: Эдзіце Станіславаўне — 75, а яна вунь як пакарае публіку. Дык няўжо нашай Марыі Іванаўне, якой усяго 57, не справіцца са швабрай, а 63-гадоваму Мікалаю Пятровічу — з такарным станком ці рулём аўтамабіля, яго равесніку Васілію Міхайлавічу — нават з кіраўніцкай пасадай? Безумоўна, пры ўмове наяўнасці патэнцыялу. А яго галоўныя складальнікі, на маю думку, — добрае здароўе, актыўная жыццёвая пазіцыя, для многіх катэгорый — высокі прафесіяналізм.

Фаіна КАСАТКІНА.