Дзень нараджэння — 3 ліпеня 1944 года

Франц Іосіфавіч Курто

Такая дата значыцца ў пашпарце Франца Іосіфавіча Курто з вёскі Курты Ярэўскага сельсавета. Як было не завітаць да чалавека, асабісты юбілей якога супадае з 70-годдзем з дня вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў?!

Адправіліся, папярэдне не сазваніўшыся. І дарэмна. “А яго няма  дома, — засмуціла жонка Варвара Тар’еўна. — Пайшоў у лес “у разведку”: ці ёсць ужо якія ягады, грыбы?” Аказваецца, Франц Іосіфавіч ведае ўсе ягадныя і грыбныя месцы і вельмі любіць “паляваць” за ляснымі дарамі. Раней, калі працаваў у калгасе, такой магчымасці не меў, бо з ранняй вясны да позняй восені ад цямна да цямна шчыраваў у полі. Узначальваў механізаванае звяно па вырошчванні бульбы, затым — ільну. Удастоены двух ордэнаў Працоўнай Славы.

— Заслужыў бы і трэці, — гаворыць былы механізатар. — Але не паспеў — разваліўся Савецкі Саюз. Шкада, канечне. Каб стаў поўным кавалерам гэтых ордэнаў, то і пенсію назначылі б большую.

Вяртаемся ў размове на 70 гадоў назад. Лютавала вайна. Пастаўшчына знаходзілася пад акупацыяй. Гінулі людзі, гарэлі вёскі. А ў сям’і Іосіфа і Станіславы Курто нарадзіўся сынок. І радасць, і трывога: як зберагчы дзіцятка? На наступны пасля родаў дзень у хату зайшоў немец і скамандаваў збірацца ў дарогу — будуць адпраўляць у Вільнюс. Пагналі ўсіх вяскоўцаў. Добра, што заставалася некалькі коней. На падводы згрузілі такое-сякое дабро, знайшлося месца і Станіславе з нованароджаным. Двое сутак прабылі выгнаннікі ў лесе пад канвоем немцаў. Але ўсё бліжэй чуліся гарматы — нашы наступалі. І ворагу было ўжо не да нявольнікаў. Людзі вярнуліся з лесу ў родныя мясціны, многія — на папялішчы.

— Пасля вайны ўсё ў мяне было як і ў іншых дзяцей, — успамінаў Ф. І. Курто. — Закончыў школу, СПТВ, увесь працоўны стаж — у калгасе. У час маёй маладосці жылі небагата, але дружна і весела. У адных нашых Куртах было 60 дзяўчат, нямала і хлопцаў. Людзі ўмелі не толькі працаваць, але і адпачываць. Колькі песень гучала! Якія вясковыя танцы былі! Зараз у нас зусім ціха.

Але 3 ліпеня ў хату Франца Іосіфавіча і Варвары Тар’еўны абавязкова завітае свята. На юбілей гаспадара прыедуць з Пастаў самыя родныя: два сыны, нявестка, дзве ўнучкі. Напэўна, будуць і іншыя дарагія госці. А яшчэ юбіляра чакае зусім неспадзяваны падарунак. Рэспубліканскае ўнітарнае прадпрыемства “Нацыянальныя спартыўныя латарэі” сумесна з Міністэрствам спорту і турызму Рэспублікі Беларусь праводзіць дабрачынную акцыю, накіраваную на прыцягненне ўвагі нашага грамадства да такой лёсаноснай гістарычнай падзеі, як 70-годдзе з дня вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. 4 ліпеня ля стэлы “Мінск — горад-герой” іх кіраўнікі павіншуюць і ўручаць грашовыя падарункі ў размеры 1 мільёна рублёў тым грамадзянам, якія нарадзіліся 3 ліпеня 1944 года. Франц Іосіфавіч (дарэчы, адзін з усяго раёна) атрымаў запрашэнне.

— Нават і не снілася, што стану такім вядомым, — усміхаецца юбіляр. — Але самы дарагі падарунак для ўсіх нас — мірнае неба над галавой.

Фаіна КАСАТКІНА.

Фота з сямейнага альбома Курто.