Выдатны спецыяліст, надзейны памочнік

Мая першая сустрэча з пастаўчанкай Ірынай Кузьміч (на здымку) адбылася падчас нядаўняга прыезду ў наш раён шведаў, якія абменьваліся з беларусамі вопытам у сацыяльнай сферы. У нацыянальным касцюме, са шчырай усмешкай і ззяючымі вачыма яна хлебам-соллю вітала гасцей. Рабіла гэта смела, артыстычна. 

“Спецыяльна запрашалі на мерапрыемства работніка культуры?” — пацікавілася ў дырэктара Пастаўскага тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Дзіяны Іванаўны Пякарскай. “Гэта ж наш галоўны бухгалтар! — пачула ў адказ.  — Яна і спецыяліст выдатны, і ў любой справе надзейны памочнік. Адным словам, малайчына!”

У ТЦСАНе Ірына толькі першы год. Яе папярэднім месцам работы было ААТ “Навасёлкі-Лучай”. Сюды дзяўчына прыехала ў 2007 годзе пасля размеркавання ў Горацкай сельскагаспадарчай акадэміі. І ўжо праз некалькі месяцаў працы атрымала прапанову заняць пасаду галоўнага бухгалтара.

— Вагалася, але згадзілася, — успамінае Ірына. — Пачынаць было неймаверна складана. Вялікая арганізацыя, мільярдныя абароты, штат каля 450 чалавек… І да апоўначы працавала, і ў выхадныя — па-рознаму бывала. Але, нягледзячы на цяжкасці, у прафесіі не расчаравалася. У многім дзякуючы кіраўнікам гаспадаркі — спачатку Алегу Адольфавічу Валодзьку, а пазней Юрыю Францішкавічу Шымчыку, якія мяне падтрымлівалі, падбадзёрвалі.

Шкадую, што мне давялося пакінуць гаспадарку — у 2011-ым пайшла ў дэкрэтны водпуск. Калі сынок падрос, шукала працу ў Паставах — так намнога зручней у плане выхавання дзіцяці.

Ірына прызнаецца, што работа ў Навасёлках стала для яе сапраўднай школай і выпрабаваннем на трываласць. Тым не менш у новую арганізацыю прыйшла з хваляваннем — тут зусім іншая сістэма работы. Але хто перашкаджае вучыцца самастойна? Чытала літаратуру, раілася з калегамі — і сёння яна з лёгкасцю арыентуецца ў незразумелых раней нюансах бухгалтэрыі.

— Каб дасягнуць поспехаў, трэба абавязкова любіць сваю справу, — упэўнена Ірына. — Тады будуць і жаданне, і натхненне працаваць. Я без сваёй работы сябе не ўяўляю. Нават у дэкрэце не даседзела — засумавала па прафесіі, актыўным ладзе жыцця, зносінах з калегамі.

Канечне, на працы вялікая адказнасць. Але я заўсёды выкладваюся па максімуму. Ніколі не пакідаю справу недаробленай — ноччу проста не засну!

З павагай і ўдзячнасцю мая суразмоўца гаварыла пра свайго новага кіраўніка, падкрэсліваючы яго ўменне і жаданне працаваць з маладымі спецыялістамі.

— Сапраўды, сярод новых кадраў нямала маладых, — пракаменціравала Дзіяна Іванаўна Пякарская. — Гэта мяне вельмі радуе. Так, яны яшчэ не ўсё ведаюць, але ўсе парады, павучанні “ўпітваюць” умомант. Галоўнае — верыць у моладзь. І яна абавязкова аддзячыць новымі ідэямі, ініцыятывамі, дапаможа “ўкараніць” перадавыя навінкі, якія відавочна аблягчаюць працу. Напрыклад, не так даўно мы купілі новую бухгалтарскую праграму коштам 9 мільёнаў рублёў, якую Ірына паспяхова асвоіла.

Сама дзяўчына, нягледзячы на пэўны стаж работы, сябе прафесіяналам не лічыць. Паўтарае: трэба кожны дзень займацца самастойнай адукацыяй, самаўдасканальвацца. І толькі тады можна спадзявацца на поспех.

Іна СНЯЖКОВА. Фота аўтара.