“У кожнай цяжкасці бачу магчымасць”

Вольга Шырокая

Пастаўчанка Вольга Шырокая — студэнтка 3-га курса Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта. Хоць і вучыцца на малапапулярным сярод дзяўчат прыбора-будаўнічым факультэце, у яе залікоўцы толькі выдатныя адзнакі. “Напэўна, акрамя кніг, нічога ў жыцці не бачыць”, — падумаеце вы. Бачыць. Вольга актыўна займаецца водным турызмам, шмат танцуе, знаходзіць час і на стварэнне арыгінальных вырабаў з бісеру і іншых матэрыялаў. “Можна паспець усё, трэба толькі захацець”, — пераканана мая суразмоўца.

У Паставах яна бывае нячаста — прыблізна раз у месяц.

—         Часцей ніяк не атрымліваецца, хаця вельмі гэтага хацелася б, — прызнаецца Вольга. — У Мінску, здаецца, і не сумуеш — няма калі. А як прыедзеш дадому, вяртацца зусім  не хочацца: усё такое роднае, дарагое сэрцу. Ніхто, у адрозненне ад  жыхароў ста­лі­цы, нікуды не спяшаецца. Тут лаўлю сябе на думцы, што вялікі горад не для мяне. Так, ёсць шмат магчымасцей для вучобы, але пастаянная мі­тусня стамляе. Пасля заканчэння ўніверсі­тэта з задавальненнем працавала б у невя­лі­кім гарадку.

А пакуль Вольга акунулася ў бурлівае, багатае на падзеі і ўражанні сталічнае жыццё.

На першым месцы ў дзяўчыны, несумненна, вучоба. Праграма ва ўніверсітэце няпростая, таму часу ёй трэба прысвяціць нямала. Пра прагулы рэч не ідзе: па-першае, Вольга прывыкла да любой справы ставіцца сумленна і адказна, па-другое, яна з першага курса з’яўляецца ў групе старастам. У “падначаленні” пастаўчанкі — 17 бравых юнакоў і толькі некалькі дзяўчат. На пытанне, як жа ўдаецца камандаваць такой “ротай”, адказвае:

—         Нічога складанага. Тут дарослыя, самастойныя, адказныя за свае ўчынкі маладыя людзі. І я для іх не маці, якая кантралюе кожны крок, а найперш сябра, задача якога падказаць і дапамагчы. Наогул, у нас надзвычай дружная група. Мы сапраўдная студэнцкая сям’я. І я радуюся, што з’яўляюся яе часцінкай.

Са сваімі ўніверсітэцкімі сябрамі Вольга не толькі разам вучыцца, але і адпачывае. Адно з захапленняў — водны турызм. З пешаходным дзяўчына пасябравала яшчэ падчас вучобы ў пастаўскай СШ № 3, а вось у  БНТУ “захварэла” водным.

—         У секцыю трапіла выпадкова: студэнты старэйшых курсаў збіралі каманду за факультэт, — расказвае Вольга. — Вырашыла паспрабаваць свае сілы і я, і ні разу не пашкадавала пра гэта. Дзякуючы захапленню я кожны год знаходжу новых сяброў, зараджаюся станоўчымі эмоцыямі, пазнаю родную Беларусь. На байдарках і катамаранах сплаўляліся нават ва Украіну.

Звычайна паход займае 7-10 дзён. Увесь дзень мы плывём, спыняемся толькі на перапынак на абед. Па вечарах — кастры, песні пад гітару. Няпраўда, што сёння моладзь жыве ў інтэрнэце і нічога, акрамя камп’ютараў і планшэтаў, у жыцці не бачыць. Сярод маіх сяброў шмат аматараў актыўнага адпачынку, і такія “абвінавачванні” беспадстаўныя.

З не меншым захапленнем дзяўчына расказвае пра яшчэ адно сваё хобі — танцы. Як і турызмам, імі пачала займацца яшчэ ў Паставах. З удзячнасцю  ўспамінае кіраўніка “Непаседаў” Валянціну Савельеўну Бахановіч, якая была для яе і іншых дзетак настаў­ніцай не толькі ў танцах, але і ў жыцці.

Сёння Вольга наведвае гурток у інтэрнаце. Па-ранейшаму шмат тан­цуе, выступае на ўніверсітэцкіх мерапрыемствах. Прызнаецца, што марыць трапіць на баль праваслаўнай моладзі — на рэпетыцыі ходзіць даўно, але прыняць удзел ва ўрачыстасці двойчы перашка­джалі абставіны.

Якія яшчэ ў дзяўчыны мары?

—         Я вельмі люблю вучыцца, таму хацела б пасля заканчэння ўні­версітэта паступіць у магістратуру, а пасля і ў аспірантуру, — адказала яна. — У бліжэйшых планах падрыхтоўка да рэспубліканскай канферэнцыі, у якой буду прымаць удзел вясной.

Як усё паспяваю? Ёсць такі выраз: песіміст бачыць цяжкасці ў кожнай магчымасці, аптыміст знаходзіць у кожнай цяжкасці магчымасці. Я — аптыміст. У мяне няма жадання сядзець на месцы, заўсёды хочацца рухацца наперад. Так, і вучоба, і кожнае з маіх захапленняў патрабуе шмат часу і сіл, але я разумею, што без іх  ніколі не змагла б адчуваць сябе па-сапраўднаму шчаслівай.

Іна СНЯЖКОВА. Фота з архіва Вольгі ШЫРОКАЙ.