Птушыны перапалох на Шчучынскім возеры, або Як людзі лебедзя ратавалі

– “Дзянніца”? Дапамажыце! – з хваляваннем у голасе прасіла жанчына, якая патэлефанавала нам у рэдакцыю. – Тут мы спрабуем выратаваць маладога лебедзя , які ў бяду трапіў.

Ужо праз некалькі хвілін я стаяла на беразе возера. З дзесятак шчучынцаў прыйшлі, каб паўдзельнічаць у неаб’яўленай выратавальнай аперацыі.
– Мы не можам быць раўнадушнымі! – узрушана гаворыць Рэгіна Іванаўна Шоцік, жыхарка Шчучына. – Лебедзь пакутуе не першы дзень. Мы нават у ахову прыроды звярталіся! Час ідзе, сіл у лебедзя ўсё менш, а ніхто не спяшаецца на дапамогу…
Я набрала нумар інспекцыі прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя. Там пацвердзілі, што шчучынцы не толькі тэлефанавалі, але і наведвалі іх. Мяне запэўнілі, што аперацыя па выратаванні лебедзя на строгім кантролі і запланавана на 10 гадзін раніцы наступнага дня.

Зразумеўшы, што ў такім экстранным выпадку адклад не ідзе на лад, дабравольцы распачалі сваю ўласную акцыю. Ветурач Н. М. Міхайлава па першым закліку прыйшла на возера з поўным наборам медінструментаў і лекаў.
– Сітуацыя складаная. Магчыма, “нашы” лебедзі не могуць накіравацца на зімоўку не толькі з-за таго, што іх птушаняты – позні вывадак, але і з-за пакалечанага маладога лебедзя. Усяму віною кручок, які зачапіўся за дзюбу, і лёска, што абматалася вакол шыі птушкі. Гэта вынік чалавечай бяздумнасці, варварскіх адносін да прыроды, – гаворыць Наталля Мікалаеўна.
Па яе просьбе да выратавання птушкі далучыўся старшыня Шчучынскага ТВВАД Піліп Антонавіч Галаўко, між іншым, нягледзячы на свой водпуск.
Падплыць на лодцы і злавіць птушку было не так і лёгка. Па-першае, маладога лебедзя “ахоўвала” яго сям’я, асабліва тата. Па-другое, пярнаты, як аказалася, умеў “бегаць” па вадзе, развіваючы зайздросную хуткасць. Потым былі спробы злавіць яго на сушы. Аднак складана схапіць птушку, размах крылаў якой дасягае двух метраў…
А
ле выратавальнікі аказаліся людзьмі настойлівымі і цярплівымі. Напрыклад, Піліп Антонавіч Галаўко за вёсламі правёў больш за тры гадзіны!
І вось нарэшце крылаты пацыент у руках валанцёраў і ветэрынара. Наталля Мікалаеўна, правёўшы дэталёвы агляд, пачынае асцярожна даставаць кручок з дзюбы. Пасля аперацыі ўрач уводзіць лекі…
Лебедзю даюць піць – глытаць ён не можа… Асцярожна, пры дапамозе спрынцоўкі, “айбаліт” Міхайлава капае птушцы ў дзюбу цёплую ваду з мядком.
Пацыент яўна акрыяў. Усе ўздыхнулі з палёгкай – будзе жыць!
Адпускалі лебедзя з нейкім трапяткім пачуццём выкананага чалавечага абавязку. Ля самай вады ён азірнуўся. “Ш-ш-ш-шш!” – вырвалася з дзюбы. Відаць, нават птушкі ўмеюць дзякаваць! Хлоп-хлоп – забіў крыламі лебедзь, выцягнуў шыю, паплыў…
Вось так звычайныя жыхары Шчучына, без асаблівых фінансавых выдаткаў, са сціплымі магчымасцямі, сваімі сіламі паспрачаліся з тэорыяй натуральнага адбору.

Свае лепшыя чалавечыя якасці ў гэтай выратавальнай аперацыі праявілі Аляксей Мядзянкін, Валерый Макараў, Станіслаў Шоцік, Вольга Шышэніна і многія іншыя жыхары горада – людзі нераўнадушныя, якія любяць прыроду і ніколі не пройдуць міма чужой бяды.

Ганна ВІЛЕНЦЭВІЧ.
Фота аўтара.

P.S. Дзіўна, але супрацоўнікі інспекцыі прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя навіну аб выратаванні лебедзя ўспрынялі без асобага энтузіязму. Яны з’явіліся на беразе возера на наступны дзень і, як мне падалося, былі чымсьці не задаволены. Маўляў, куды вы дзенеце бедалагу, калі ён застанецца адзін на зімоўцы? Замест удзячнасці “сур’ёзныя мужчыны” параілі дабравольцам пазнаёміцца... з тэорыяй Чарльза Дарвіна, напэўна, маючы на ўвазе тое, што слабейшы па законах прыроды павінен загінуць. Шчыра кажучы, з такой пазіцыяй хочацца паспрачацца.

В среднем: 0 Голосов пока нет
Ваша оценка:
Ваша оценка: Нет