Добрушане-ликвидаторы продолжают работать в зоне

У яркіх промнях вясновага сонца, лёгка пагойдваючыся на раллі, нібы карабель на хвалях, па полі, “памечаным” знакам радыяцыйнай небяспекі, павольна рухаецца чырвоны “Беларус”. За рулём – механізатар КСУП “Дубовы Лог” з больш чым 40-гадовым стажам.– Уношу мінеральныя ўгнаенні пад будучыя пасевы аўса, – патлумачыў Мікалай Іванавіч Карчэўскі. – Работы яшчэ шмат, а часу да заканчэння пасяўной засталося зусім мала.

Амаль так жа ён хваляваўся за своечасовую і якасную сяўбу і тады, у красавіку 1987-га, калі з групай механізатараў нашага раёна быў накіраваны ў вёску Астрагляды Брагінскага раёна – у 30-кіламетровую зону Чарнобыльскай атамнай станцыі. Сеялі яравыя, бо зямля не павінна пуставаць. Навокал і так усё было як нежывое: пакінутыя дамы, разбураныя хлявы, паламаныя агароджы…

– Сэрца ныла, калі цэлы месяц ездзіў па вуліцах, на якіх не было ні душы, – гэтыя сумныя ўспаміны часта трывожаць памяць удзельніка ліквідацыі наступстваў аварыі на ЧАЭС.

Ён з сям’ёй таксама мог паехаць з забруджанага радыяцыяй Дубовага Логу, але не захацеў, бо не ўяўляў сябе па-за роднымі мясцінамі. Ды і ў гаспадарцы працаваць трэба было камусьці, жыццё ж працягваецца нягледзячы ні на што. Паступова пашыраюцца плошчы земляў, якія пасля рэабілітацыі зноў уводзяцца ў сельскагаспадарчы абарот, а на тых, якія з-за моцнага забруджання былі спісаны, цяпер шуміць лес. Шкада, што грыбы, якія ў ім растуць, нават праз 25 год пасля аварыі есці нельга.

– А ў астатнім – нічога асаблівага. Жывём, працуем, даглядаем сядзібу і дамашнюю гаспадарку, – гаворыць Мікалай Іванавіч. – Людзей у вёсцы засталося мала, затое ўсе ветлівыя, добразычлівыя, працавітыя. Яны па-сапраўднаму любяць вёску і хочуць, каб яна развівалася.Людміла НАЗАРАВА

Фота Яўгена УСЦІНАВА