Жизнелюб и оптимистка

Той ліпеньскі дзень Серафіме Кліменцьеўне Шурпік з вёскі Сіўцы запомніцца надоўга. Каля 11-ці гадзін да яе завіталі старшыня Ярэўскага сельскага Савета Павел Антонавіч Скрыдлеўскі і старшыня прафкамітэта ААТ “Хацілы-агра” Наталля Анатольеўна Пабя­дзінская, каб павіншаваць бабулю з 90-годдзем.

Такая ўвага мясцовай улады і гаспадаркі, у якой некалі працавала, юбілярку расчуліла да слёз. Прыгадалася маладосць — як і ва ўсіх яе равеснікаў, яна была вясёлай і бесклапотнай. Нарадзілася ў Дзеткаве, а ў Сіўцы замуж выйшла.

— І ўвесь час у працы, — расказвала Серафіма Кліменцьеўна. — У 45 гадоў засталася ўдавой, таму рабіла ўсялякую работу, была ў доме і за гаспадара, і за гаспадыню. Што і казаць, гора хапіла. Але ніколі не крыўдзілася, бо само жыццё любіла і люблю. Нягледзячы на ўзрост, стараюся не заседжвацца. На градках наводжу парадак. Раніцай выйду, трохі прапалю — і іду адпачываць. Праз якую гадзіну зноў за работу. Ужо разы са тры палола, бо мае памочнікі занятыя, ходзяць усе на работу. А яшчэ ёсць свінкі, куры: мне нагатуюць, а я толькі пакармлю. Потым паляжу на канапе. Вось такі распарадак…

— Спакойная старасць, — заўважаю.

— Так, усім я задаволена, усяго хапае, — гаворыць бабуля. — Пенсію атрымліваю своечасова. Адно дрэнна, што здароўе падводзіць. Але ж цяпер сын Аляксандр пастаянна пры мне.

Памяць у Серафімы Кліменцьеўны цудоўная. Яна не блытае ні падзей, ні дат, памятае многае, і калі папросяць, то ахвотна ўсё расказвае. Я нават пажартавала, маўляў, хоць сёння можна ў школу адправіць. На што бабуля заўважыла: “А ў мяне ёсць чатыры класы польскай школы. Чытаць умею, прытым раблю гэта без акуляраў. Не бачу толькі надта дробненькі шрыфт”.

Прыгадала імянінніца яшчэ і тое, што раней сяброўкі заходзілі, суседкі і яна да іх выбі­ралася. А цяпер вёска амаль апусцела. Але доўгажыхарка — аптымістка.

Галіна ПІШЧ.

Фота Уладзіміра КАЛІБАТАВА.