«Позвоню в Совет — и помощь придёт»

На тэрыторыі Варапаеўскага пасялковага Савета пражывае больш за 1800 пенсіянераў, сярод іх ёсць і адзінока­пражываючыя. Гады забіраюць здароўе і сілы, таму больш за 200 чалавек карыстаюцца паслугамі сацыяльнага работніка. Ён навядзе парадак у доме, прынясе вады і прадукты харчавання, неабходныя лякарствы, зварыць абед, выканае іншую работу. Большасць пажылых пакуль з усімі хатнімі справамі стараюцца спраўляцца самастойна. Аднак з узростам усё цяжэй садзіць агарод, нарыхтоўваць дровы, абкошваць траву вакол дома, рамантаваць агаро­джу, ды і многае іншае становіцца не пад сілу.

— У  жніўні 2010 года ў Варапаеве створана аддзяленне тэрміновых паслуг тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, — расказваў старшыня Варапаеўскага пасялковага Савета Аляксей Ягоравіч Аліхвер. — І яго паслугі сталі адразу запатрабаванымі. Я кожны дзень сустракаюся з пасялкоўцамі, выязджаю ў іншыя населеныя пункты савета і ўсюды чую добрыя водгукі пра Аляксандра Танану, Леаніда Казловіча і Уладзіміра Врублеўскага (на здымку). Яны не толькі хутка і акуратна выконваюць любую работу  пад заказ згодна з прэйскурантам, але і ўмеюць ладзіць са старымі людзьмі.

У распараджэнні работнікаў аддзялення мотаблок з навясным абсталяваннем, бензапіла, трымер. З вясны дапамагаюць вывезці і растрэсці гной, узараць, забаранаваць глебу, пасадзіць агародніну, пасеяць зерневыя, пабудаваць або адрамантаваць цяплі­цу, потым барануюць, акучваюць буль­бу. Цяпер заняты навядзеннем парадку на вуліцах і каля дамоў старых хворых людзей: абкошваюць траву, высякаюць хмызняк. Многія ўжо клапоцяцца пра нарыхтоўку дроў. Папілаваць, пашчапаць, спарадкаваць — зноў жа абавязкі работнікаў аддзялення. Аказваюць паслугі і па пахаванні чалавека.

Памочнікаў старых і адзінокіх лю­дзей мы засталі за рамонтам агароджы. Мужчыны нарыхтоўвалі слупкі, укопвалі іх у зямлю. “Звычайна, бывае так: мы работу робім, а бабулька побач стаіць, — расказвалі. — Нашы кліенты — людзі старыя, адзінокія. У кагосьці родных увогуле няма, у некаторых жывуць далёка або забыліся на іх. Старым пагаварыць хочацца. Любое добрае слова, нейкая дробная ўва­га падымаюць ім настрой. Вось і стараемся і слухаць цярпліва, і час не марнаваць. А пагутарыш са старымі адзінокімі людзьмі — і сам па-іншаму на ўсе праблемы глянеш. У маладосці ўсяго не разумееш і не цэніш”.

Рабочы час работнікаў аддзялення тэрміновых паслуг распісаны на некалькі месяцаў наперад. Яны працуюць не толькі ў Варапаеве. Ёсць заказы і з іншых вёсак. А дабрацца туды праблема. З транспарту — толькі веласіпеды. Паслугі каштуюць нядорага, разлічыцца за іх упаўне па кішэні з пенсіі.

— Дзякуй Прэзідэнту за клопат пра старых, — гаварыла адна бабулька. — Так склаўся лёс, што я ніколі не мела сям’і. І брату майму Бог дзяцей не даў. Цяпер у старасці з родных няма каму дапамагчы. Уся на­дзея на чужых. Як добра, што ў нашым пасёлку ёсць такое звяно! Цяпер не баліць галава, каго наняць, каб работу якую зрабіць. Пазваню ў Савет — і дапамога прыйдзе.

Тэкст і фота Анны АНІШКЕВІЧ.