Разною любовью…

Некалькі дзён назад у рэдакцыю завітала з пісьмом жыхарка райцэнтра. Яе прозвішча я раней не чула, таму і паці­кавілася яго паходжаннем.

— А я ў Паставах не так даўно, — патлумачыла наведвальніца. — Жыву тут з 2000-га года. І так люблю горад!

Ода Паставам была настолькі шчырай і ўзнёслай, што не бяруся перадаць яе на паперы. А сутнасць наступная. У 23-гадовым узросце дзяўчына паехала са свайго роднага Быхава, што на Магілёўшчыне, да брата на Поўнач. Пражыла там 20 гадоў. Працавала, выйшла замуж, выгадавала дваіх дзяцей. Аднойчы брат адправіўся ў госці да сяброў у Паставы. Горад настолькі ўразіў, што неўзабаве ён купіў тут дом і застаўся на пастаяннае месца жыхарства. Запрасіў у госці сястру. Паказаў ёй не толькі горад, але і шмат азёр, рэк, лясы.

— І я ўлюбілася ў Паставы! — казала, ззяючы радасцю, наведвальніца. — Купіла тут кватэру. Пазнаёмілася з людзьмі, маю сяброў. А мая дарослая дачка і сын жывуць і працуюць у Тальяці. Але сэрцам яны са мной, у Паставах, якія сталі дарагімі і для іх. Прыязджаючы ў госці, дачка цалуе сцены кватэры…

Ці адчуваеце вы, дарагія пастаўчане, такую ж любоў да свайго горада? Ці ганарыцеся ім? Ці робіце хоць які-небудзь унёсак, каб ён станавіўся яшчэ больш прыгожым і прыцягальным? Мяркую, што адказ на першыя два пытанні будзе станоўчым. А на трэцяе? Далёка не ўсе гараджане клапоцяцца пра тое, каб ля іх дамоў раскашавалі кветкі, а не пустазелле, каб не ствараліся ўздоўж дарог, на пляжах, у маляўнічых лясных мясцінах несанкцыянаваныя сметнікі, каб не раскідваліся на тратуарах абгорткі ад марожанага і цукерак, акуркі і пачкі з-пад цыгарэт. Асабліва крыўдна, калі такое бескультур’е нахабна прэ падчас масавых мерапрыемстваў, што праводзяцца ў горадзе, і дворнікі ледзьве паспяваюць прыбіраць смецце.

Або вось такая карціна з натуры. Кожны вечар стаянку на галоўнай гарадской плошчы запаўняюць асабістыя аўтамашыны. Кіроўцы, іх сябры і знаёмыя тусуюцца ў скверы, весяляцца ў рэстаране, працягваюць вячоркі ў аўтамашынах або каля іх. Дадому раз’язджаюцца апоўначы, а то і пазней. А на месцы стаянкі машын застаюцца бутэлькі з-пад піва і іншых напіткаў, упакоўкі з-пад чыпсаў і рознае іншае смецце. Гэта сляды адпачывальнікаў, якія, напэўна ж, любяць горад (у адваротным выпадку бавілі б час у іншых месцах). Але ж як безадказна, знявечваючы яго твар! Падобныя факты можна прыводзіць і далей — паламаныя лаўкі і агароджы, павырываныя кветкі,  зламаныя дрэўцы, распісаныя сцены, засмечаныя берагі рэк…

Не цешу сябе ілюзіяй, што сітуацыя можа кардынальна змяніцца. І ўсё ж так хочацца бачыць пабольш прыкладаў і праяўленняў сапраўднай любові да горада.

Фаіна КАСАТКІНА.