Как благодарность историко-культурному наследию

Ужо колькі гадоў запар Міжнародны фестываль “Звіняць цымбалы і гармонік” годна ўпрыгожвае праект “Музыка палацаў і сядзіб”. Канцэрты ладзяцца на прыступках усходняга фасада палаца Тызенгаўзаў і збіраюць шматлікіх прыхільнікаў высокага мастацтва. Так было і сёлета.

Вядучая пачынае  імпрэзу і запрашае прысутных у думках вярнуцца ў Паставы часоў Тызенгаўзаў. Да графа прыязджалі госці з усёй Еўропы. На вечарах тут гучаў чароўны традыцыйны паланэз, які і сёння крануў душу і сэрца. Выступаюць ансамбль песні і танца “Малое Падляссе” з Польшчы, народная капэла “Ігуменскія крыніцы” настаўнікаў Чэрвеньскай дзіцячай школы мастацтваў. Як вядома, Ігуменшчына  (цяпер — Чэрвеньшчына) у свой час стала радзімай, калыскай, крыніцай натхнення для шматлікіх творцаў, чые імёны і дзейнасць добра вядомыя не толькі ў Беларусі, але і далёка за яе межамі. Адзін з іх — выдатны кампазітар, дырыжор, арганіст Станіслаў Манюшка, чыёй музыкай пастаўчане мелі магчымасць наталяцца ў той суботні вечар. Гучаў і адзін з твораў Напалеона Орды.

А вядучая вядзе гаворку пра тое, што ў палацы здавён існаваў такі парадак — прымаць знакамітых музыкаў. Вось і на гэты раз у Паставы завіталі зоркі — Дзяржаўны камерны аркестр Рэспублікі Беларусь (мастацкі кіраўнік і галоўны дырыжор — заслужаны артыст Расіі Яўген Бушкоў). Выконваюцца творы Моцарта, Штрауса, Чайкоўскага. І нечаканы аўтар для нашага фестывалю, горада і гледачоў: гучыць “Вальс для струнных” японскага кампазітара Тору Такімідзу. Чароўная музыка паланіла літаральна ўсіх, выклікала шквал эмоцый.

І пра гэта не прамінуў сказаць старшыня аргкамітэта фестывалю Т. І. Стружэцкі, звяртаючыся да артыстаў і кіраўніка аркестра.

— Усе мы мелі магчымасць слухаць прыгожую музыку ў вашым выкананні, — гаварыў Тадэвуш Іванавіч. — Вы цудоўна адчулі атмасферу пастаўскага палаца і так удала сфарміравалі рэпертуар, што кожны твор стаў прысвячэннем і ўдзячнасцю нашай гісторыка-культурнай спадчыне, а слухачам — шыкоўным падарункам. Упэўнены, што гэтыя імгненні ў людзей застануцца на доўгія гады і ў кожнага прысутнага з’явіцца жаданне прыйсці сюды зноў і зноў. Напярэдадні фестывалю журналісты ў мяне спыталі наконт “залатога веку” для беларускай культуры і для Пастаўшчыны ў прыватнасці. Лічу так. Тызенгаўзы зра­білі важкі ўнёсак у станаўленне Пастаў. Пры магнатах у палацы існавалі выдатная карцінная галерэя, арніталагічны музей, тут была балетная школа, некалькі выпускнікоў якой працавалі ў Варшаве і Парыжы. Калі палац быў «апрануты» ў мармур і сюды з’яз­джаліся госці з Еўропы, гэта і быў “залаты час”. Але я перакананы: і сёння для Пастаў добры час. Дзесяць гадоў таму галоўны ўрач УАЗ “Пастаўская ЦРБ” Уладзімір Мікалаевіч Чакавы і ўявіць не мог, што на тэрыторыі былога палаца будуць выступаць такія знакамітасці. Думаю, што праз некалькі гадоў тут з’явіцца паўнацэнны музейны цэнтр з карціннай галерэяй, цікавай экспазіцыяй. І тэатр тут, напэўна, будзе. Вось тады і скажам, што палац адроджаны ў поўным аб’ёме. А за ўсімі праектамі стаіць ініцыятыўны чалавек, заўзяты пры­хільнік адра­джэння роднай гісторыі галоўны ўрач медустановы, і за гэта яму вялікі дзякуй…

Свята атрымалася  шчырым, камерным. Калі вось так — вочы ў вочы і чуеш дыханне адно аднаго, гэта важней, чым перапоўненыя тысячныя залы. І тое, што ўжо 18 калектываў выступілі на прыступках палаца, сведчыць аб жыццёвасці праекта. “Да сустрэчы ў наступным годзе!” — казалі на развітанне вядучыя Алеся Гур’ева, Алена Галінь, Вераніка Харужая і артыстка Беларускага радыё Маргарыта Захарыя. “Да сустрэчы!” — дружна пагаджаліся гледачы. Верыцца, што яна абавязкова будзе.

Галіна ПІШЧ.

Фота Іны Сняжковай.