Міхаіл Лапушынскі: “Тым пяю, хто душою пачуе”

Такія радкі з верша нашага земляка Міхаіла Лапушынскага ўзяў у загаловак прадмовы да яго кнігі “Я вернулся домой” вядомы беларускі паэт Уладзімір Карызна. І падкрэсліў, што душа аўтара, напоўненая болем і любоўю, шукае паэтычным радком таго, хто гэтыя  боль і любоў спагадліва прыняў бы і адгукнуўся б светлым, ціхім словам.

Ды як не адгукнуцца, калі ўсе вершы такія шчырыя і пранікнёныя? Гэта і развага пра жыццё, і прысвячэнні родным і сябрам, і песні. Так-так, многія вершы Міхаіла Лапушынскага кампазітары Э. Зарыцкі, Л. Шурман, Э. Наско, І. Сушко і іншыя паклалі на музыку. І гэтыя творы гучалі не толькі ў Беларусі, але і ў Маскве, Хабараўску, Туле. Песні ўвайшлі таксама і ў першы зборнік аўтара “Во имя жизни”, які ўбачыў свет яшчэ ў 1999 годзе ў мінскім выдавецтве “Чатыры чвэрці”. Усе раздзелы зборніка: “Во имя жизни”, “О, женщина!”, “А я смеюсь”, “Загадай желание”, “В твой праздник” — страсны маналог паэта, поўны горачы і болю, сумненняў і на­дзей, і ў той жа час прызнанне ў любові тым, хто дарагі яму.

А сёння ў нас ёсць нагода сказаць колькі слоў пра аўтара гэтых зборнікаў. 7 студзеня Міхаілу Міхайлавічу спаўняецца 70 гадоў. Яго лёс ужо шмат гадоў звязаны з горадам Маладзечна, але, як прызнаецца сам, “заўсёды памятаю сваю родную вёску Валожына, майму сэрцу дарагія і стрэхі, якія нахіліліся ад часу, і разбітыя коламі вуліца, і дамы, якія патанаюць у садах, і песні жаўрука. Люблю сустракацца з роднымі і аднавяскоўцамі — для мяне гэта як напіцца з чыстай крыніцы”.

Бацькі Міхаіла — Міхаіл Нікадзімавіч і Марыя Антонаўна — былі патомнымі сялянамі. Маці — вельмі добрая, пяшчотная, клапатлівая, бацька — строгі, працавіты. Хлопчык змалку прывучыўся да сялянскай працы. А непаўторная прырода роднага краю, бацькоўская любоў і прыродная мудрасць вяскоўцаў нарадзілі ў ім паэта. Першы верш Міхаіла Лапушынскага “Шафёр” быў надрукаваны ў нашай раёнцы. Затым на яе старонках з’явілася басня “Хворы зуб”, іншыя вершы. Заканчваючы сярэднюю школу, юнак марыў, што пойдзе ў літаратуру. Але сталася інакш: па парадзе дзядулі Мікалая Антонавіча паступіў у Ступінскі авіяцыйна-металургічны тэхнікум, дзе атрымаў спецыяльнасць “коўка і гарачая штампоўка металаў”, а пазней, пасля службы ў арміі, закончыў яшчэ і Беларускі політэхнічны інстытут. Працаваў інжынерам-канструктарам, старшым інжынерам, начальнікам аддзела, памочнікам генеральнага дырэктара вытворчага аб’яднання “Электрамодуль”. “Але заўсёды ў ва мне жыла патрэба ў вершатворчасці… Як часта яна, творчасць, адкрывала другое дыханне, калі, здавалася, жыццё зайшло ў тупік”, — гаворыць “тэхнар”.

Чытаю паэтычныя зборнікі Міхаіла Лапушынскага і, як глыток свежага паветра, знахо­джу ў іх шчырасць, мудрасць, дабрыню — тое, чаго так часта не хапае ў паўсядзённасці. І хаця я ніколі не бачыла аўтара, але адчуванне такое, што знаёма з ім дзесяцігоддзі. Многія лета, шаноўны Міхаіл Міхайлавіч! І заўсёднай творчасці.

Фаіна КАСАТКІНА.

Михаил Лапушинский 

Рядом  по соседству 

Рядом по соседству
Затаилась в сердце боль,
Как тоска по детству:
Здесь живет моя любовь
По соседству.
До нее — подать рукой,
Хода — две минутки,
Но сыграла надо мной
Жизнь такую шутку:

Не бывать нам вместе вновь
Волей рока злого,
Как ни жаль, моя любовь —
Спутница другого.
Получилось так, что жизнь
Песни петь устала,
Но твоя любовь: «Держись» —
Мне шептала.
Не разбился мой ковчег
В ураган о скалы
Потому, что больше всех
Ты того желала.

Нежный луч моей Звезды
Снова ясно светит.
И отрадно мне, что ты
Рядышком на свете.

Вкус хлеба

Как приеду в отпуск
Я в деревню снова,
Испеки мне, мама,
Житный хлеб подовый
В нашей печке русской.
Ох, давно не новой!
На листах аира
Или на кленовых.

Пусть же дышит хата
Ароматом хлеба!
Мне он вновь напомнит
Знойный отблеск неба

В августовский полдень,
Шум крестьянской нивы,
Пот солено-сладкий,
Желтых зерен ливень,

Нрав неукротимый
Пыли обмолота —
Словом, что зовется,
Сельскою работой.

…Свежий черный ломтик
Не жуется — тает…
Пусть живет к деревне
В нас любовь святая!

Три свечи 

Алтарь моей жизни свечами увенчан,
Есть свечи Отрада и Боль,
Но ярче других разгораются свечи —
Вера, Надежда, Любовь.

Их свет исцеляет от боли и муки,
И каждая светит на треть,
И только одна, что зовется Разлукой,
Та не способна гореть.

Порой от Разлуки подует прохладой,
Поднимется ветер такой,
Что меркнет Удача и меркнет Отрада,
Кажется, гаснет Любовь.

Но Вера с Надеждой от ветра шального
Заслон образуют собой,
А вихры и шквалы отступятся снова,
Пламенем вспыхнет Любовь.

Уходит мой полдень и ночь предвещает,
Но тьма отдаляется вновь,
Пока мою жизнь три свечи освещают —
Вера, Надежда, Любовь.