Букет верасовы

Люблю восеньскі лес і не мела большага задавальнення, чым наведацца ў знаёмыя мясціны, «папаляваць» на грыбы, не прамінуць ягады. Сёлета не пашанцавала — атрымала траўму, праляжала ў бальніцы і зараз абмежаваная ў руху. Мая залатая лясная восень застанецца без мяне.

Але я пра іншае. Хто ляжаў у бальніцы, ведае, як дорага, калі цябе наведваюць. Мяне наведвалі. Родныя, сябры, калегі, знаёмыя. Спадзяюся, што прыходзілі як да чалавека, а не як да пасады. Пасада — з’ява часовая, чалавечыя ўзаемаадносіны — заўсёдныя. Зразумела, бясконца ўдзячна ўсім сваім блізкім людзям за падтрымку і словам, і хатнімі прысмакамі. Але асобна хачу сказаць пра наведвальнікаў, якія расчулілі асабліва. Убачыўшы маю збянтэжанасць ад зусім нечаканага візіту, немаладыя муж і жонка супакоілі: “Не хвалюйцеся. Мы адведваем усіх знаёмых, хто трапляе ў бальніцу. Вось і сёння не ў адну Вашу палату прыйшлі…”

Разгаварыліся. Яны таксама “лесавікі”. З ранняй вясны да позняй восені, пакінуўшы гарадскую кватэру, жывуць у вёсцы, у бацькоўскай хаце. Даглядаюць сад. Працуюць на зямлі, вырошчваючы агародніну не толькі для сябе, але і для родных. Дзеляцца і са знаёмымі. Побач з вёскай — лес. З задавальненнем збіраюць у ім грыбы і ягады. Не толькі шчодрымі дарамі вабіць іх лес, але і сваёй прыгажосцю, асаблівай энергетыкай. О, як я разумею гэтых людзей! Таму, слухаючы іх расказ пра лясныя паходы, не змагла схаваць у сабе невыказную тугу…

У наступны раз Соф’я Андрэеўна прынесла мне часцінку лесу — паўлітровы слоічак буякоў (толькі што з куста!), а ад свайго мужа — букецік з верасу, упрыгожаны гронкамі спелых-спелых брусніц і лісцікамі ажыны. Паверце, гэты букет стаў для мяне найдаражэйшым з усіх тых, якія атрымлівала ў жыцці. Ён і цяпер стаіць у мяне дома на стале, нагадваючы не толькі пра восеньскі лес, але і пра дабрыню і спагаднасць людскую.
А ці ўмееце вы дарыць іншым радасць?

Фаіна КАСАТКІНА.