Гісторыя — у здымках

Дзмітрый Курыловіч

У кожным нумары раённай газеты змяшчаецца як мінімум дзясятак фатаграфій. Яны адлюстроўваюць падзеі, што адбываюцца ў раёне і па-за яго межамі, знаёмяць нас з людзьмі, іх дасягненнямі і захапленнямі, перадаюць хараство навакольнага краю або здзіўляюць арыгінальнымі, гумарыстычнымі сюжэтамі.

Добры здымак часам можа быць больш красамоўным і пераканаўчым, чым друкаванае слова. Ён ніколі не пакідае чытача раўнадушным — прымушае задумацца, усміхнуцца, натхніцца або захапіцца. Такія здымкі ўдаюцца не толькі нашаму Пятру Пятровічу Курыловічу і іншым карэспандэнтам. З рэдакцыяй супрацоўнічае нямала творчых людзей. Дзіўнае і прыгожае трапляе ў аб’ектыў пастаўчан Андрэя Мацура, Рыты Шылей, Антона Чалея, Віктара Казака, Сяргея Вшыўкава, лынтупчаніна Віктара Лукшы, парыжанкі Галіны Панкінай, іншых аўтараў.

Сёння сучасная тэхніка дае шмат магчымасцей: без папярэдняй падрыхтоўкі фатаграфаваць могуць і дзіця, і пенсіянер. Раней жа “вытворчасць” фатаграфіі была цэлай навукай, даступнай вельмі вузкаму колу людзей. Пра нюансы даўнейшай фотасправы гадзінамі можа расказваць пастаўчанін Дзмітрый Курыловіч, які адпрацаваў у раённай газеце 26 гадоў і зрабіў за гэты час тысячы фатаграфій пра жыццё роднага краю.

Гледзячы на работы былога фотакарэспандэнта, звяртаеш увагу на іх лірычнасць, дакладную кампазіцыю і цікавыя пастаноўкі. З цяжкасцю верыцца, што Дзмітрый Пятровіч — самавучка. А гэта менавіта так. Яму было гадоў восем, калі старэйшы брат падарыў фотаапарат і паказаў, як ім карыстацца. З часам захапленне ўсё больш і больш зацягвала ў “палон”.

У 1978 годзе, адразу пасля вяртання са службы ў арміі, Дзмітрый  уладкаваўся ў рэдакцыю газеты. З шырокай усмешкай ён успамінаў той час, калі для стварэння адной фатаграфіі патрабавалася нямала часу, а бывала, і… нерваў.

— Гэта сёння некалькі кадраў можна зрабіць за адну секунду, — гаварыў. — А раней шчоўкнеш — і чакаеш секунд 15, пакуль перакруціцца плёнка і нанова зарадзіцца ўспышка. Таму пра дубліраванне кадраў не магло быць і гаворкі. Уявіце: ідзе адказная нарада, уручаюць пераходны сцяг. Няўжо хтосьці з высокіх чыноўнікаў будзе трымаць яго і чакаць, пакуль ты ўручную настроіш тэхніку? Па гэтай прычыне адказнасць за кожны зроблены кадр была надзвычай высокая. Шмат часу займала пячатанне фатаграфіі. Патрэбны былі гадзіны, каб праявіць плёнкі, высушыць здымкі, а потым яшчэ і клішэ нарэзаць! Часта гэты працэс зацягваўся да ночы.

Нягледзячы на ўсе складанасці, Дзмітрый Пятровіч найбольш любіў фатаграфаваць у жанры фотарэпартажу. З настальгіяй ён успамінаў шматлікія мерапрыемствы, на якіх прысутнічаў,  людзей, якіх фатаграфаваў. А колькі заставалася за кадрам! Як цікава працавалася, які дружны, згуртаваны быў рэдакцыйны калектыў! Неаднойчы мой субяседнік успомніў Альфонса Турлу, Васілія Харэвіча, Міхаіла Чарняўскага, Вячаслава Аўчарэнку, якія ў розны час працавалі ў раёнцы і на чыіх работах можна было павучыцца фотамайстэрству.

Большасць плёнак тых часоў, на жаль, не захавалася. Але ёсць падшыўкі газеты, якая, дзякуючы багаццю і разнастайнасці фотаздымкаў, лёгка вяртае ў гісторыю.

Мы, журналісты і пазаштатныя аўтары газеты, працягваем яе ствараць.

Іна СНЯЖКОВА.