«Прыемна хадзіць босым па зямлі»

Спякотным днём сустрэла на гарадской вуліцы даўнюю знаёмую, якая не адзін дзясятак гадоў пражыла ў Мінску. Там у яе было ўсё: клапатлівы муж, добрая работа, уласная абуладкаваная кватэра. Але муж раптоўна памёр, сама выйшла на пенсію, і ўсё ў сталіцы стала няміла, неадольна пацягнула ў родныя мясціны.

— Як я рада, што вярнулася ў Паставы, — прызналася жанчына. — Тут у мяне і блізкая радня, і суседзі добрыя. А што значыць прырода! У Мінску зараз асфальт плавіцца ад спёкі, а мне рукой падаць да возера.

Гэту размову я ўспомніла, калі падчас камандзіроўкі ў Навінкі пазнаёмілася з мінчанамі Аляксандрам Аляксандравічам і Людмілай Генадзьеўнай Санковічамі, якія прамянялі сталіцу нават не на райцэнтр, а на самую сапраўдную глыбінку.

— І як вас сюды занесла? — жартую.

— Мясціна не чужая, — тлумачыць Аляксандр Аляксандравіч. — Тут нарадзілася Людміла. Яе маці Марыя Агапаўна Сняжко была першым рыбаводам у Навінках. Потым сям’я пераехала ў Вілейку. Мы пажаніліся, калі Людміле было 33, мне — 35. Жылі і працавалі ў Мінску. Я — інжынерам па каштарысах, яна — бухгалтарам-рэвізорам.

Работа і трымала ў Мінску. А выйшлі на пенсію — і сталі шукаць сабе домік у вёсцы. Не абышлі ўвагай Навінкі, і якраз тут падабралі сабе жыллё. Ужо трэці год, як Санковічы асталяваліся ў вёсцы. Пакуль жывуць толькі ў цёплы перыяд, а на зіму вяртаюцца ў Мінск. Але ўжо робяць вадзяное ацяпленне ў доме, каб можна было заставацца тут круглы год і нават абзавесціся жыўнасцю.

— Абое мы — выхадцы з сельскай мясцовасці, — гаварыў гаспадар. — Таму адаптаваліся да вясковага ўкладу жыцця лёгка. Людзі тут добрыя, прырода цудоўная.

Калі ў Мінску ўласная прастора Санковічаў абмяжоўвалася квадратнымі метрамі кватэры, то ў Навінках іх уладанне распасціраецца на 18 сотках зямлі, на якіх яны вырошчваюць усё, што пажадаюць. А які цудоўны сад! Нават у сёлетні неўраджайны год галінкі яблынь прагінаюцца пад цяжарам пладоў.

Побач — лес. І як не схадзіць па яго дарункі? Назбіраць самім грыбоў і ягад куды прыемней, чым  купляць іх на рынку. Праўда, сёлетняя спёка ўнесла свае карэктывы — грыбоў пакуль няма. Але першых баравічкоў-каласавічкоў і падасінавікаў усё ж назбіралі.

— Жыць у вёсцы карысна для здароўя, —  упэўнены Аляксандр Аляксандравіч. — Мы заўсёды пры справе. Скінуў вагу, “зляцеў” жывот, лягчэй рухацца. А як прыемна хадзіць босым па зямлі!

Ну як не парадавацца за людзей, якім так камфортна на нашай Пастаўшчыне? І ў той жа час пашкадаваць, што вёску на жыхарства выбіраюць у асноўным пенсіянеры. А яна ж (маю на ўвазе не толькі Навінкі, але і многія іншыя) мае такую вялікую патрэбу ў маладых сілах.

Фаіна КАСАТКІНА,

 Казлоўшчынскі сельсавет.