І ў цяжкую хвіліну дапамогуць

Адальфіна Півусаўна Шылько

Пенсіянерка з Камай Адальфіна Півусаўна Шыль­ко, пазваніўшы ў рэдакцыю неяк напрадвесні, папрасіла праз газету павіншаваць з юбілеем добрую жанчыну. Я запісала тэкст, абгаварылі астатнія пытанні. А калі даведалася, што і юбілярка, і яе сяброўкі — жанчыны немаладыя, не стрымалася, спытала: “А што, у такім веку дружба бывае?” “А як жа!” — пачула ў адказ.

І вось я прыехала да Адальфіны Півусаўны, каб прадоўжыць размову. Яна сустрэла ў двары, паказала сваю гаспадарку — агарод, які я адразу назвала ўзорным, бо на градках красаваліся дружныя ўсходы бульбы, фасолі, цыбулі, радавалі вока клубніцы, памідоры, іншая агародніна, затым паклікала ў хату.

— Я нарадзілася ў Сергах, а замуж выйшла ў Кісева, што ў Докшыцкім раёне, — пачала гаворку. — Працавала ў жывёлагадоўлі. А былы камайскі старшыня, можна сказаць, пераманіў на Пастаўшчыну: мы ж землякі. Ды і Яніна Балтрамовіч, якую мы віншавалі праз газету, жыла ўжо ў Камаях. Яна з Плешкуноў, і мы яшчэ дзеўкамі дружылі. Потым яна выйшла замуж за майго стрыечнага брата. Так што сталі яшчэ бліжэй адна да адной. Яна мне і нагаворвала, што ў Камаях гаспадарка моцная, даюць жыллё, у вёсцы ёсць сярэдняя школа. А пры сустрэчы з Баляславам Півусавічам Шылько, які на той час там старшынстваваў, пытанне канчаткова вырашылася. “Добрыя заробкі, ёсць свабодны асабняк — прыязджайце”, — сказаў ён. Паехалі, у гэтым жа доме і цяпер жыву. Прасторны, дыхтоўны, але напачатку быў халодны, пакуль не абклалі цэглай.

Адальфіне Півусаўне прапанавалі работу даяркай у Гвоздавічах. Згадзілася, працавала, хадзіла на ферму пехатой. А праз які час перайшла на камайскі свінагадоўчы комплекс.

— Яніна Балтрамовіч ужо працавала на ферме і сябравала з Палінай Спрагоўскай, — працягвае Адальфіна Півусаўна. — А тут я прыехала і адразу далучылася да іх. Так і сябруем з той пары. Раней, бывала, часцей адна да адной хадзілі, збіраліся за кубкам чаю, а то і Новы год сустракалі разам. Цяпер у асноўным па тэлефоне гаворым: абмяркоўваем навіны, свае праблемы. А ў тым віншаванні ў раёнцы было яшчэ адно імя — Булеся. Гэта мая сястра з Сергаў. Жыве адна: муж памёр, сын загінуў. На зіму запрашаю да сябе, бо што ні кажы, а ў нас — цывілізацыя: ёсць магазін, пошта, бальніца, касцёл. Так што і ў такім сталым веку людзі сябруюць, асабліва калі побач няма нікога роднага. Звычайнае добрае слова суцешыць, падтрымае. Сапраўдныя сябры і ў цяжкую хвіліну дапамагаюць, калі, напрыклад, бяда якая здарыцца. Тады адна адну падтрымліваем і словам, і справай. Так было і ў мяне, калі дзевяць гадоў таму памёр муж.

Адзінота асабліва дакучае ўвосень і зімой. Доўгія вечары лягчэй перажыць за заняткам. Адальфіна Півусаўна з сястрой Баляславай вязалі кругі з рыззя, шкарпэткі. Ратуе тэлевізар: жанчына любіць глядзець цікавыя перадачы. Чытае газеты, умее гатаваць і займаецца гэтым. А калі стане сумна, пагартае альбомы, з асаблівай асалодай — дзіцячыя. Два сыны Адальфіны Півусаўны жывуць у Камаях, дачка — у Жлобіне, мае сямёра ўнукаў. Весялее ў доме, калі ўлетку прыязджае дачка з сям’ёй.

— А ўвогуле, пенсійны ўзрост — зусім не страшны, — лічыць мая субяседніца. — Галоўнае, каб чалавек хацеў знайсці занятак і знаходзіў — а ў вёсцы прыкласці рукі ёсць да чаго. Сам і сяброў знаходзіць павінен.

Галіна ПІШЧ. Фота Уладзіміра Калібатава.