І радасна, і карысна

Ала Ігнацьеўна Сіскевіч

Каб адшукаць герояў будучых газетных публікацый, мы, журналісты, ездзім па ўсім раёне. Але на гэты раз мне дастаткова было прайсці менш за сто крокаў ад рэдакцыі — да дома №17 па вуліцы Ленінскай (побач з будынкам ЖЭУ). Тут, у кватэры №1, жыве Ала Ігнацьеўна Сіскевіч, і яе двор, кветнікі, агарод штогод з ранняй вясны да позняй восені прыцягваюць увагу кожнага. Не, ніякіх адмысловых фантазій і модных зараз малых архітэктурных форм тут няма, але прысутнічае іншае — выключная добраўпарадкаванасць і мноства кветак на зусім невялікім прыдамавым участку.

— Так, плошча невялікая, але мне яе і для агародніны дастаткова, — гаворыць гаспадыня. — Па тры мяхі бульбы накопваю. Морква, агуркі, буракі, памідоры, цыбуля таксама свае. І трускалкі ёсць, і маліна — усяго пакрыху. А вось з жыўнасці — толькі куры. Раней, калі мы жылі па вуліцы Маркава, па 120 нутрый трымалі. І мяса мелі, і натуральныя футры ўсім пашылі. Сюды пераехалі з мужам 15 гадоў назад, калі цяжка захварэла свякроў. Але, на жаль, ужо шэсць гадоў, як няма ў жывых і мужа.

Ну, а найвялікшая любоў Алы Ігнацьеўны — кветкі. Першымі ў агародчыку расцвітаюць цюльпаны. Затым яны саступаюць месца пакрасавацца ліліям, гладыёлусам, астрам, цыніям, дурману, званочкам, хрызантэмам і іншым. Ажно на вуліцу “выбіраюцца” аксаміткі. Роўным шнурочкам “выстройваюцца” яны ўздоўж агароджы ля  прыдамавога ўчастка і радуюць сваім квітненнем да самых маразоў. Спрабавала Ігнацьеўна садзіць каля тратуара і іншыя кветкі, ды затрымліваліся яны там нядоўга — выкопвалі. Здараецца, што і аксаміткі “прарэдж­ваюць”. Як ні дзіўна, гаспадыня і ў гэтым знаходзіць станоўчае: “Яны ж іх не выкідваюць, а, напэўна, у сябе са­дзяць. Ну, няхай і ў іх будзе прыгожа. А вось калі сёлетняй вясной хтосьці ноччу склаў амаль усю агароджу, стаптаўшы квітнеючыя цюльпаны, было вельмі крыўдна”.

Сын А. І. Сіскевіч жыве ў Ізраілі. Некалькі разоў гасцявала ў яго.

— Якая там прыгажосць! — захаплялася. — Колькі розных кветак! Хацелася развесці такія і ў сябе, але колькі ні прывозіла насення, у нашым клімаце яно не прарастала. А вось агуркі і памідоры — адтуль. І сама ізраільскія гатункі вырошчваю, і дачку, знаёмых надзя­ліла.

— А не хацелася б і Вам пераехаць на пастаяннае месца жыхарства на зямлю запаветную? — пытаюся ў Алы Ігнацьеўны.

— Не, гэта не маё, — чую ў адказ. — Самы доўгі тэрмін — тры месяцы,— які я пражыла ў Ізраілі, здаліся мне годам. І хоць побач былі сын з нявесткай і дзве ўнучачкі, па Паставах засумавала неймаверна. Тут усё сваё, роднае, блізкае і дарагое.

— Ведаеце, дзе я яшчэ знайшла сабе прымяненне? — прадаўжае мая субяседніца. — У касцёле! Там адпачываю душой і целам, хаджу не толькі на службу, але і прыбіраць у будынку. Іншы вечар разбаліцца ўсё. Думаю, заўтра не змагу пайсці ў касцёл. Але наступае раніца, і Бог зноў дае сілы.

А яшчэ яна нясе ў храм кветкі. І размаўляе там не толькі з Усявышнім, але і з імі — жывымі, прыгожымі, выпеставанымі сваімі рукамі.

Фаіна КАСАТКІНА.

Фота Іны СНЯЖКОВАЙ.