І ажыла сіроцкая душа

У сям’і Ванды Рычардаўны Татарчук са Старога Двара трое родных і двое прыёмных дзяцей. Усе яны акружаны лю­боўю і ласкай, на ўсіх хапае цеплыні мацярынскага сэрца.

У першым шлюбе Ванда  пражыла пятнаццаць гадоў. Выхоўвала двух сыноў. Яе муж не быў ні добрым гаспадаром, ні клапатлівым бацькам, улягаў у спіртное. Не склаліся адносіны з жонкай і ў Антона Татарчука. Праз пэўны час гэтыя двое стварылі новую сям’ю і разам ужо сямнаццаць гадоў. Антон знайшоў агульную мову з Вандзінымі сынамі, і яго дачка з унучкай наведваюцца да іх. А агульная дачушка Яна зараз заканчвае дзявяты клас.

Дзесяць гадоў таму дырэктар Старадворскай школы А. І. Ластоўская вярнулася з Італіі і прапанавала Татарчукам прыняць да сябе выхаванку Опсаўскага дома-інтэрната, якая на канікулах гасціла ў адной італьянскай сям’і, і той хацелася, каб дзяўчынка і ў Беларусі адчувала сямейнае цяпло.

— Свеце ішоў восьмы год, — успамінала Ванда Рычардаўна. — Яна выхоўвалася ў інтэрнаце для дзяцей з асаблівасцямі развіцця, займалася па спецыяльнай праграме. Але мы шчыра прынялі яе з усімі недахопамі і добрымі якасцямі. Вучыць, праўда, прыйшлося ўсяму ледзь не з нуля. Света прыцягвае сваёй дабрадушнасцю, яна гатова па­дзяліцца ўсім, што мае. Калі едзе ў італьянскую сям’ю, сумуем, часта размаўляем па скайпе.

Святлана ў мінулым годзе закончыла школу. Згодна з законам, з гэтага часу Ванда Рычардаўна не лічыцца прыёмнай маці, і Татарчукі маглі адправіць дзяўчыну ў які-небудзь інтэрнат, але не зрабілі гэтага. Цяпер афармляюць дакументы на выезд Святланы ў італьянскую сям’ю на пастаяннае месца жыхарства.

Лёша родам з Дунілавіч. З чатырох месяцаў знаходзіўся ў Доме немаўляці, потым у доме-інтэрнаце. У чатыры гады застаўся сіратой. Яму пастаянна хацелася мець маму,  тату, браціка ці сястрычку, уласны веласіпед,  цацкі. Напярэдадні новага навучальнага года яго мара збылася: хлопчык трапіў да Татарчукоў, якія прынялі яго не толькі ў сваю ­сям’ю, але і ў сэрца. Хоць у Лёшы няпросты характар, прыёмныя бацькі здолелі знайсці ў ім станоўчае і шчыра палюбіць.

— Яму ўсё было цікава: як гатую абед, заварваю чай, прыбіраю ў пакоях, — туліць да сябе Лёшу Ванда Рычардаўна. — На першым часе не адыходзіў ад мяне ні на крок. З Антонам любіць корпацца ля тэхнікі, рыбачыць. Працавіты, каб вы бачылі, як ён рупна капаў бульбу! Увогуле, мы ўсё стараемся рабіць разам: вучыцца, працаваць, адпачываць. Вялікую ролю адыгрывае падтрымка з боку нашых старэйшых дзяцей. Валера жыве ў Пецярбургу, Андрэй — у Паставах. Хоць у іх свае сем’і, але мы нярэдка збіраемся разам. Для Лёшы вельмі важны мужчынскі аўтарытэт. Лічу, што самае галоўнае і вельмі складанае — навучыць дзяцей быць самастойнымі, распараджацца грашыма, умець абслугоўваць сябе, навучыць адказнасці і прыстойнасці.

З Лёшам клопатаў хапіла як прыёмным бацькам, так і настаўнікам. Трапіўшы ў новы калектыў, хлопчык часам не самым лепшым чынам імкнуўся прыцягнуць да сябе ўвагу. І Ванда Рычардаўна бязмежна ўдзячна за падтрымку, цярпенне, мудрасць калектыву школы, асабіста Алене Іванаўне Ластоўскай. Агульныя старанні не былі дарэмнымі. Лёша змяніўся ў лепшы бок, займаецца ў музычнай школе. Прыёмныя дзеці Татарчукоў адчуваюць, што ў сям’і іх разумеюць, многае даруюць, пра іх клапоцяцца. Света і Лёша пазналі вялікую сілу мацярынскай любові.

Чым даўжэй слухала Ванду Рычардаўну, тым больш пераконвалася: у яе сэрцы — рэкордны памер дабрыні, чуласці, спагады, многіх іншых добрых якасцей, якія падштурхоўваюць жанчыну клапаціцца пра чужых дзяцей, як пра сваіх, і дзякуючы якім сіроцкая душа ажывае.

Анна АНІШКЕВІЧ. Фота аўтара.