Больш чым прафесія

Папярэджанне і ліквідацыя надзвычайных сітуацый прыроднага і тэхнагеннага характару, забеспячэнне пажарнай, прамысловай, ядзернай і радыяцыйнай бяспекі, выратаванне жыццяў людзей, дзяржаўнай і прыватнай маёмасці — такія задачы стаяць сёння перад работнікамі Міністэрства па надзвычайных сітуацыях Рэспублікі Беларусь і Пастаўскага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях у прыватнасці. На працягу 25 гадоў даводзілася вырашаць іх і ветэрану МНС М. Ф. Брэскаму, у працоўнай біяграфіі якога, акрамя іншага, быў удзел у ліквідацыі аварыі на Чарнобыльскай АЭС. За гады службы прафесія пажарнага-ратавальніка стала для Міхаіла Фёдаравіча больш чым проста работай (ён і сёння на многае ў жыцці глядзіць прафесійным поглядам), а РАНС — месцам, куды заўсёды хочацца прыходзіць. 

— Між тым, стаць ратавальнікам я ніколі не марыў, — расказваў ветэран. — З дзяцінства хацеў быць вайскоўцам. Але калі вучыўся ў 9 класе, сябар паступіў у пажарнае вучылішча. Сваімі расказамі пра будучую прафесію ён змяніў мае планы, і я выбраў Львоўскае пажарна-тэхнічнае вучылішча, пра што зусім не шкадую. Больш за тое, калі б зараз можна было вярнуцца ў юнацтва, усвядомлена зрабіў бы гэты выбар. І калі б мне прапанавалі папрацаваць у аддзеле яшчэ (амаль 5 гадоў назад М. Ф. Брэскі выйшаў на пенсію і ўладкаваўся вартаўніком у ваенны шпіталь — аўт.), з задавальненнем пайшоў бы. У прафесіі прываблівае сама спецыфіка работы — аказанне дапамогі, ад якой нярэдка залежыць жыццё людзей, выратаванне пабудоў, маёмасці, жывёл.

Працоўная біяграфія Міхаіла Фёдаравіча пачыналася ў Наваполацку. У 1984 годзе пасля заканчэння вучылішча ён па размеркаванні трапіў у пажарную часць №33 па ахове нафтаперагоннай станцыі Полацк нафтаправода “Дружба”. Быў начальнікам варты, інспектарам дзяржпажнагляду. У 1994-ым, калі пачалася ваенізацыя пажарных часцей, вярнуўся на Пастаўшчыну. Тут, у раённым аддзеле па надзвычайных сітуацыях, адпрацаваў 15 гадоў. Займаў розныя пасады: інжынера хімічнай і радыяцыйнай разведкі, намесніка начальніка і начальніка пажарнай аварыйна-выратавальнай часці №1. Пры яго непасрэдным удзеле адбывалася фарміраванне Пастаўскага РАНС: стваралася матэрыяльна-тэхнічная база, падбіраліся кадры работнікаў.

— У пачатку ваенізацыі ў аддзел прыходзілі людзі, якія нічога не ўмелі, — успамінае М. Ф. Брэскі. — Пакуль чакалі вучэбных курсаў у Віцебску па першапачатковай падрыхтоўцы, з імі трэба было працаваць самім. Для гэтага ствараліся паласа псіхалагічнай падрыхтоўкі, вучэбная вежа. Нярэдка ўзнікалі складанасці ў выкананні прафесійных абавязкаў з-за адсутнасці спецыяльнага інструменту і тэхнікі.

З таго часу многае змянілася. На ўзбраенне ратавальнікаў прыйшла разнастайная сучасная тэхніка, з гадамі выпрацаваліся неабходныя ўменні і навыкі. У працэсе работы набываў іх і М. Ф. Брэскі. Калі, выязджаючы ў якасці старэйшага на свой першы пажар, прызнаўся ён, адчуваў некаторую разгубленасць, маючы ў падпарадкаванні некалькі чалавек, дык у далейшым стаў настаўнікам для дзясяткаў маладых работнікаў РАНС. Ахвотна дзеліцца багатым прафесійным вопытам і зараз, прыходзячы ў аддзел. Пры гэтым лічыць, што стаць ратавальнікам можа далёка не кожны. У першую чаргу неабходна мець вялікае жаданне быць прадстаўніком гэтай нялёгкай прафесіі, вызначацца добрым здароўем і ўмець знаходзіць выйсце з любых, самых складаных, сітуацый. Ну, а ў якасці пажаданняў тым, хто толькі пачынае работу ў аддзеле, выказаў наступныя: імкнуцца дасканала авалодаць сваёй справай, не забываць традыцыі былой пажарнай службы, на базе якой стваралася служба ратавання, і захоўваць дружбу ў калектыве.

Алена ШАПАВАЛАВА.

Фота аўтара.