“Пиранья” не адпуджвае, а прыцягвае

Навіна, што ў Паставах дзейнічае салон татуіровак “Пиранья”, здзівіла і зацікавіла. Няўжо ў нашым горадзе так шмат ахвотнікаў легчы пад іголку і пакінуць на сваім целе нязмыўны след? Па адказ на гэта і шматлікія іншыя пытанні накіравалася ў Дом быту, на другім паверсе якога і знаходзіцца салон.

Яго гаспадар — малады індывідуальны прадпрымальнік Дзмітрый Каралёў. Ідэя адкрыць уласны тату-салон у яго ўзнікла гадоў пяць назад. Але па розных прычынах творчая мара была ўвасоблена ў жыццё толькі 1 чэрвеня сёлетняга года.

—         Гэтай падзеі вельмі чакаў і адначасова хваляваўся: а раптам мае паслугі не будуць запатрабаваны? — расказваў Дзмітрый. — Усе сумненні развеяліся, калі кліенты пачалі прыходзіць адзін за адным. На руку сыграла і тое, што бліжэйшыя салоны знаходзяцца толькі ў Полацку і Мінску. Прыязджалі з іншых раёнаў, былі нават расіяне і латышы, якія адпачывалі на Нарачы.

У выніку за першы месяц працы зрабіў каля дваццаці пяці татуіровак. На такія лічбы не разлічваў нават у самых аптымістычных прагнозах.

Самы распаўсюджаны кантынгент — моладзь. Дзмітрый успамінае, што прыходзілі і 14-гадовыя юнакі (дарэчы, непаўналетнім тату набіваецца толькі з дазволу бацькоў). Былі людзі і перадпенсійнага ўзросту.

У кожнага кліента свае пажаданні. Адны прыходзяць у салон са сваімі эскізамі, іншыя падбіраюць малюнкі на месцы. У мужчын яны часцей за ўсё абстрактныя, а вось у жанчын фантазія куды больш багатая — яны просяць вытатуіраваць кветкі, зоркі, птушак, матылькоў… Ім жа прадастаўляецца паслуга перманентнага макіяжу. У залежнасці ад складанасці і колькасці выкарыстаных колераў праца займае ад гадзіны да некалькіх дзён (часам патрабуецца некалькі сеансаў).

— Працэдура вельмі балючая? — цікаўлюся.

— Нядаўна быў кліент, які падчас сеанса… заснуў, — усмі­хаецца мой суразмоўца. — Тут усё вельмі індывідуальна — у кожнага чалавека свой болевы парог. Залежыць і ад месца, дзе будзе тату: чым танейшая скура, чым бліжэй яна да косці, тым больш непрыемнымі будуць адчуванні.

Навічкі звычайна пужаюцца, асабліва калі я надзяваю пальчаткі і бяру ў рукі даўжэзныя іголкі. Але пасля першых уколаў супакойваюцца і вядуць сябе цярпліва.

Нанясенне татуіровак ажыццяўляецца з дапамогай якасных амерыканскіх машынак. Пры гэтым захоўваюцца ўсе санітарныя нормы.

— Каб набіваць тату, не трэба мець спецыяльнай медыцынскай адукацыі, — тлумачыць Дзмітрый Каралёў. —  У самой працэдуры няма нічога складанага — літаральна на міліметр-паўтара прабіваецца эпідэрміс скуры. Нанесці здароўю ўрон можа толькі сам кліент, калі не будзе даглядаць татуіроўку пэўным чынам.  Яе абавязкова трэба апрацоў­ваць антыбактэрыяльнай маззю, нельга расчэсваць, непажадана насіць сінтэтычныя рэчы.

А вось рабіць пірсінг права не маю, хаця кліенты вельмі часта пра яго пытаюцца. Тут без дыплома медыка не абысціся.

Урачом татуіроўшчык быць не павінен, а вось прафесіяналам — абавязкова. Адзін няправільны рух — і выправіць памылку ўжо немагчыма.

— Мая работа патрабуе выключнай дакладнасці, але, разам з тым, яна надзвычай творчая і цікавая, — гаварыў Дзмітрый. — І, як паказвае практыка, запатрабаваная. Несумненна, ёсць сярод нас тыя, хто не бачыць у татуіроўцы прыгажосці і лічыць яе чымсьці амаральным. Але, як кажуць, колькі людзей — столькі меркаванняў. Кожны сам выбірае, што для яго ў жыцці прымальна, а што не.

Іна СНЯЖКОВА. Фота аўтара.