У Браславе адбыліся ўрачыстасці ў гонар Маці Божай Валадаркі азёраў

Як бы вы адносіліся да сваёй матулі, калі б яе раптам ўзвялі ў гонар каралевы? «Так, як і раней, што за пытанне?» — здзівіліся б вы. Вядома, сапраўдная любоў не залежыць ад сацыяльнага статусу ці ад матэрыяльнага становішча, тым больш, калі казаць пра любоў паміж дзяцьмі і бацькамі.

Пры Маці Божай Браслаўскай, Валадарцы Азёраў (якая ўжо два гады носіць папскія кароны) вырасла я і шмат маіх добрых сяброў і знаёмых. У дзяцінстве мы ведалі, што наша Маці — незвычайная, аб чым сведчылі воты на абразе (падарункі ад тых, каго праз яе заступніцтва Бог аздаравіў духоўна ці фізічна). Але для нас, браслаўскіх дзяцей, пасля падлеткаў, яна заставалася проста Маці, да якой заўсёды можна было прыйсці. Яна заўсёды чакала і чакае, бо хвалюецца за нас і перажывае.

Фота А. Шчыглінскай, Catholic.by

Два гады таму, падчас урачыстасці каранацыі, хвалявалася ўжо я і ўсе вернікі, бо радаваліся за апякунку нашага краю і ганарыліся, што да яе ў госці прыехалі людзі з розных краінаў.

Мінула два гады, у людзей жыццё пасля такой падзеі ўжо паспела б ператварыцца ў штодзённасць, шэрасць. Але не для Маці Божай. Дзень Маці Божай Валадаркі нібы абуджае і нагадвае пра тое, што цябе, напэўна, ужо зачакалася Валадарка Азёраў.

Фота А. Шчыглінскай, Catholic.by

Па добрай традыцыі за некалькі дзён да святкаванняў, якія сёлета перанеслі на выхадныя дні (19–20 жніўня) распачынаецца сустрэча моладзі Віцебскай дыяцэзіі. Заўсёды яна адзначаецца разнастайнасцю праграмы: малітоўнай, культурнай (канцэрты і навучанне танцам) і спартыўнай (юнакі могуць памерацца сіламі са святарамі на футбольным полі).

Моладзевая сустрэча ў Браславе. Фота Ірыны Грэйць, Catholic.by

Футбольны матч маладых вернікаў супраць ксяндзоў. Фота Ірыны Грэйць, Catholic.by

Існуе і традыцыя малітоўнага начнога чування перад урачыстасцю. Асабліва яскрава памятаю ноч перад святкаваннем 100-годдзя касцёла ў 1997 г. Дзякуючы Марыі вера ў нашым краі захоўваецца і памнажаецца. Сёлета вернікі са свечкамі ў руках сімвалічна прайшлі не толькі вакол касцёла, але і зайшлі на Замкавую гару, каб сведчыць Хрыста не толькі ў Божым доме, але і па-за яго межамі.

Раніцай наступнага дня святую Імшу цэлебруюць святары, якія паходзяць з Браслава. Браслаўская зямля, праз малітву і ласкі Маці Божай, багатая на святарскія і манаскія пакліканні. Святары-браслаўчане, сальватырыяне, марыяне і дыяцэзіяльныя ксяндзы, працуюць цяпер у шматлікіх парафіях Беларусі, ва Украіне, Польшчы, Рыме.

Фота А. Шчыглінскай, Catholic.by

Цэнтральным пунктам стала святая Імша а 11-й гадзіне. Узначаліў яе дапаможны біскуп Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Антоні Дзям’янка. Удзельнічалі таксама біскуп Віцебскі Уладзіслаў Блін, біскуп Шчэцінска-Каменьскі Блажэй Марыян Крушыловіч, шматлікія святары, сёстры законныя вернікі, пілігрымы.

Фота А. Шчыглінскай, Catholic.by

Біскуп Антоні Дзям’янка закрануў тэму прыгажосці Марыі, якая заключаецца не ў аздабленні абраза, аднаўленні святыні (што, канечне, таксама важна), але перш за ўсё ў яе бязгрэшнасці, цнотах, дапамозе іншым і прыняцці Божай волі. І хоць нарадзіцца без першароднага граху наканавана было толькі Марыі, у іншых аспектах прыгажосці кожны вернік павінен наследаваць Божую Маці, самую прыгожую дзяўчыну ў свеце.

«Каб навучыцца гэтай прыгажосці, мы павінны ўглядацца ў яе вобраз», — падкрэсліў іерарх.

Біскуп Антоні Дзям'янка. Фота А. Шчыглінскай, Catholic.by

Падчас Імшы вернікаў акрапіў праліўны дождж. Але як падкрэсліў пробашч парафіі кс. Лешак Вітвіцкі, гэты дождж мы павінны вытрымаць, бо «ён сімвалізуе сабой тое, што ў жыцці бываюць не толькі сонечныя дні, але і пахмурныя».

«Наша жыццё падобна да возера: бывае рознага колеру, рознага настрою, з рознымі берагамі. Але можна ўсё пераадолець, калі Валадаркай возера нашага жыцця будзе Марыя. Калі на гэтым падарожжы па возеры мы даверымся Езусу Хрысту і будзем вернымі Богу», — адзначыў біскуп Дзям’янка.

Фота А. Шчыглінскай, Catholic.by

Хочацца, каб мы ніколі не забывалі пра гэта і каб наша жыццё з Хрыстом стала прыемным, радасным, поўным дзівосаў падарожжам.
Крыніца: Святлана Жылевіч, Catholic.by