Мастер кузнечного дела

Здаўна самымі паважанымі і запатрабаванымі людзьмі на вёсцы былі кавалі. Існавала кузня і ў Навасёлках. У васьмідзясятых гадах мінулага стагоддзя  разам з сям’ёй сюды пераехаў з Докшыцкага раёна  Гілярый Часлававіч Юндзель. Склалася так, што ён у асноўным працаваў слесарам, а потым асвоіў і кавальскую справу. Некаторыя лічылі гэты занятак дзівацтвам. Маўляў, машынна-трактарны парк папаўняецца новай тэхнікай і агрэгатамі, у тым ліку замежнымі, так што кавальскі молат  не спатрэбіцца. Але кіраўніцтва і спецыялісты гаспадаркі лічылі, што кузню закрываць нельга, тым больш знайшоўся чалавек з прызваннем каваля.

— З таго часу прайшло шмат гадоў, — гаворыць Гілярый Часлававіч. — На камбайнах, трактарах цяпер камп’­ютары, вельмі дасканалыя сеяльныя і іншыя агрэгаты, але кузню не абмінаюць ні механізатары, ні рамонтнікі. Асабліва шмат клопатаў падчас сяўбы, нарыхтоўкі кармоў, уборкі збожжавых. Ды і зімой, калі ідзе рамонт тэхнікі, у кузні бывае горача.

“Дыхае” горн, да чырвонага распальваючы каменны вугаль, не бяздзейнічаюць пнеўматычны молат і “гільятына”. Але часцей за ўсё Гілярый Часлававіч бярэ ручны молат, які, як і кавадла, надзейна служыць шмат гадоў. Кожны ўдар каваля па метале дасканалы, упэўнены, разлічаны. Таму і не бывае браку ў рабоце. А ён не толькі адраджае  лемяшы, дыскі, зубы і  іншае, але і сам многае вырабляе і рамантуе.

Працу ветэрана сельгасвытворчасці (Г. Ч. Юндзель заслужыў права на льготную пенсію тры гады назад) у адкрытым акцыянерным таварыстве “Навасёлкі-Лучай” заўсёды цэняць і адзначаюць. Летась, напрыклад, ён быў адзі­ным прадстаўніком сваёй прафесіі на свяце работнікаў сельскай гаспадаркі, якое праходзіла ў Паставах. А гэта таксама пра многае гаворыць. На адпачынак у бліжэйшы час Гілярый Часлававіч не збіраецца. Сілы яшчэ ёсць, як і жаданне працаваць, прыносіць карысць калектыву, якому аддадзена больш за палову жыцця.

Тэкст і фота Пятра КУРЫЛОВІЧА.