Калі два сэрцы б’юцца ва ўнісон

Сяброўства Арцёма і Ані зарадзілася падчас вучобы ў Варапаеўскай сярэдняй школе. Перарасло ў моцнае каханне, і праз пяць гадоў, калі абаім споўнілася па 20, яны стварылі сям’ю. Сёлета Вайцяшонкі адсвяткавалі ружовае вяселле.

Арцём —  камандзір аддзялення пажарнага        аварыйна-выратаваль нага паста №13 РАНС. У аддзеле па надзвычайных сітуацыях праходзіў альтэрнатыўную службу. Прафесія ратавальніка спадабалася, таму і працягнуў служыць. Карыстаецца заслужаным аўтарытэтам. Калегі ведаюць яго як адказнага, стараннага супрацоўніка. Любіць сваю работу і ганарыцца ёй. А пасля службы з радасцю спяшаецца дамоў, дзе яго чакаюць жонка і два сыночкі.

Аня закончыла дзве акадэміі: Маскоўскую гуманітарную і Мінскую паслядыпломную. Мае спецыяльнасці псіхолага і дэфектолага. Працавала ў Варапаеўскім дзіцячым садку. Цяпер у водпуску па доглядзе малодшага сына Антона. Яму два з паловай гады. Старэйшы, Глеб, — чацвёртакласнік.

Два гады таму сям’я пераехала ў свой дом. Да гэтага жылі то з Арцёмавымі бацькамі, то з Анінымі, здымалі жыллё. Урэшце вырашылі набыць уласнае. Домік купілі невялікі і непрыглядны. Але дзякуючы ўмелым рукам маладога гаспадара, дапамозе бацькоў, сяброў, радні, ён ператварыўся ў прасторны і прыгожы. Зрабілі прыбудову размерам 6х6 метраў, па-сучаснаму абсталявалі ўнутры, аздобілі звонку. Прысядзібны ўчастак з ранняй вясны да позняй восені патанае ў кветках. Шмат задум наперадзе.

У верасні Вайцяшонкі прымалі ўдзел у раённым конкурсе маладых сем’яў “Майстры сяла”, які праходзіў у аграгарадку Юнькі. Па выніках усіх заданняў набралі найбольшую колькасць балаў і сталі пераможцамі.

— Не чакалі такога выніку, — прызнаецца Арцём. — Ехалі, каб паўдзельнічаць, паспрабаваць свае сілы, паглядзець на іншыя сем’і, на іх узаемаадносіны. А тое, што перамаглі, вельмі прыемна.

— Мы выдатна правялі час, — дадае Аня, — хоць з асобнымі заданнямі справіцца было няпроста. Напрыклад, вызначыць сарты зерня, на хуткасць начысціць бульбы, морквы. А наша тэатралізаваная візітоўка! Выступаць прыйшлося як артыстам. Самае галоўнае — сустрэча і знаёмства з цікавымі сем’ямі, магчымасць новых сяброўскіх сувязей. Конкурс аб’яднаў лю­дзей, няхай і на вельмі кароткі час, даў магчымасць праявіць сябе, а нам — даведацца пра землякоў.

— Якой сямейнай стравай здзівілі суддзяў? — цікаўлюся.

— Качкай! — адказваюць. — Іх шмат трымаем на падворку. Завесці жыўнасць захацеў старэйшы сын і папрасіў у дзядулі труса. Трусінае сямейства разрастаецца. Завялі і качак. Кожную вясну набываем куранят-бройлераў і на зіму маем запас дыетычнага мяса. За ўсім гэтым патрэбны догляд. Мы працы не шкадуем, разам спраўляемся з усімі абавязкамі. Заўсёды можам разлічваць на падтрымку бацькоў.

Арцём і Аня жывуць адно для аднаго і для Глеба і Антошкі. Дзеці выхоўваюцца ў любові, але і ў дысцыпліне. Арцём — дбайны гаспадар, любячы муж, клапатлівы бацька. Ён упэўнены, што яго жонка — самая лепшая ў свеце, чулая, добрая, шчырая. А Ані спакойна за такім надзейным мужам — шчодрым, рашучым, мужным. У гэтай сям’і пануюць каханне і згода, пяшчота і павага. Тут два сэрцы б’юцца ва ўнісон. А гэта тыя каштоўнасці, што не купіш ні за якія грошы.

Тэкст і фота Анны АНІШКЕВІЧ.