Закрыть

Выберите свой город

Закрыть

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

Падпалкоўнік запасу Сяргей Вшыўкаў з фотаапаратам не расстаецца з дзяцінства. Дзякуючы гэтаму захапленню ў яго фотаархіве нямала ўнікальных здымкаў. Два гады назад, з набыццём новай тэхнікі, творчасць аматара фатаграфіі выйшла на новы ўзровень, стала больш плённай і заўважнай. Многія пастаўчане з непадробным інтарэсам наведваюць нядаўна створаную Сяргеем Барысавічам групу ў сацыяльнай сетцы “Аднакласнікі”, якая амаль кожны дзень папаўняецца партрэтамі землякоў, замалёўкамі роднага краю.

Дзе найбольш любіць бываць аўтар? Што яго натхняе? Пра гэта і не толькі — у інтэрв’ю нашай газеце.

—            Сяргей Барысавіч, дзе прайшло Ваша дзяцінства?

—            Мая маці родам з-пад Нарачы, бацька — з Архангельскай вобласці. У 1958 годзе ён прыехаў служыць у Паставы — у авіяцыйную часць. Я нарадзіўся ў 1963-ім. Спачатку вучыўся ў СШ №3, потым — у СШ №1. Пасля заканчэння базавай школы спрабаваў паступіць у Полацкі лясны тэхнікум, але ўжо на першым уступным іспыце мяне чакала няўдача. Можа, і да лепшага. Наўрад ці з той прафесіяй маё жыццё было б такім багатым на знаёмствы і падзеі.

—            Дзе атрымлівалі адукацыю?

—            Паступіў у Ільянскі ветэрынарны тэхнікум, пазней скончыў Вільнюскае вышэйшае каманднае вучылішча радыёэлектронікі супрацьпаветранай абароны. Служыў у Падмаскоўі, Саратаўскай вобласці, Харкаве, на пабярэжжы Балтыйскага мора… Некаторы час працаваў на будаўніцтве Байкала-Амурскай магістралі. Але самыя незабыўныя ўспаміны засталіся пра Курылы — востраў Сімушыр для мяне і маёй сям’і стаў родным на чатыры гады.

—            Раскажыце падрабязней пра службу ў гэтым экзатычным месцы.

—            Яна стала сапраўдным выпрабаваннем для ўсіх, хто трапіў туды напрыканцы васьмідзясятых. Адна толькі дарога да вострава чаго каштавала! Дабрацца да Сімушыра было вельмі складана: транспарт у той кірунак хадзіў вельмі рэдка. Бывала, каб трапіць на месца службы, чакалі па тры месяцы на іншым востраве. Калі ж дабіраліся, траплялі ў спартанскія ўмовы. Акрамя ваенных, якія абслугоў­валі вайсковую часць супрацьпаветранай абароны, там больш нікога і нічога не было: ні пітной вады, ні магазіна ці ўрача. Толькі горы, вулканы і дзікая прырода, досыць багатая на ўсялякую жыўнасць. Неаднойчы ўласнае жыццё было пад пагрозай. Часам небяспечныя сітуацыі ствараў сам. Напрыклад, выходзіў на лодцы з вёсламі ў адкрытае мора. Мінімальная перамена надвор’я — і ўсё магло б закончыцца сумна. Але я не мог усе­дзець на месцы. Ніколі не разумеў таварышаў, якія на працягу трох гадоў службы ні разу не выйшлі за межы пасёлка. На іх месцы, напэўна, звар’яцеў бы.

—            Зафіксавалі мясцовыя ландшафты на фотаплёнцы?

—            А як жа! Служыць было няпроста, але вельмі цікава. Я часта адпраўляўся ў пешыя падарожжы па востраве. Праходзіў дзясяткі кіламетраў і шмат фатаграфаваў таго, што бачыў. Напэўна, ні адзін фатограф у свеце не можа пахваліцца здымкамі тамтэйшых вулканаў і неверагоднай па прыгажосці кальдэры  Заварніцкага, якую часткова запаўняе Бірузовае возера (кальдэра — гэта ўпадзіна, што ўтвараецца ад прасядання глебы ў выніку вывяржэння вулкана — аўт.). У савецкі час на востраве існавалі метэаралагічная абсерваторыя, сейсмалагічная станцыя, база субмарын. Сёння востраў бязлюдны, усе будынкі закі­нуты, ніякі транспарт туды не ходзіць. А шкада. Я з задавальненнем вярнуўся б з фотаапаратам у тыя мясціны, нягледзячы на тое, што гэта за тысячы кіламетраў ад Пастаў.

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

—            З фотаапаратам сябруеце даўно?

—            Гадоў з дзесяці, калі бацькі падарылі мне “Змену-8”. Як і ўсе дзеці, фатаграфаваў катоў, сабак, кветачкі ды лісцікі. Потым перайшоў на “Зеніт”. Усе плёнкі праяўляў сам, і гэты занятак прыносіў мне шмат задавальнення. Штосьці чароўнае і таямнічае было ў тым працэсе. І цяпер гэта рабіў бы, але, на жаль, плёначны фотаапарат не дае столькі магчымасцей, як лічбавы. З сучаснай тэхнікай можна ажыццяўляць столькі творчых задум! А то як раней было: прыгажосць бачу, а перадаць і паловы яе не магу. Праўда, ёсць яшчэ адзін варыянт — намаляваць карціну. Так раней і рабіў. Нават ладзіў персанальную выставу. Што на іх было адлюстравана? Прырода, нацюрморты, людзі… А цяпер душа да фарбаў не ляжыць. Лепш з фотаапаратам: шчоўкнуў — і за імгненне сюжэт гатовы.

—            У якім жанры найбольш падабаецца працаваць?

—            У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць. Падабаецца рабіць здымкі землякоў — для гэтага хаджу амаль на ўсе масавыя гарадскія мерапрыемствы, часта ў пошуках кадраў выязджаю за горад. Пастаянна наведваю футбольныя паядынкі каманд Пастаўскага мэблевага цэнтра. Цікава паназіраць за спартсменамі, іх эмоцыямі. Карацей кажучы, фатаграфаваў і фатаграфую вельмі шмат. Перакананы, што настойлівасць і цярпенне — найлепшыя спадарожнікі поспеху і прафесійнага росту.

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

«У фатаграфіі няма таго, што мяне не цікавіць»

—            Якія ў Вас захапленні, акрамя фатаграфіі?

—            Іх  шмат. Напрыклад, ландшафтны дызайн. Люблю сваімі рукамі ствараць прыгажосць на дачы і не шкадую на гэта часу. Таксама разводжу пчол. Гэта цэлая навука, і мне цікава яе асвойваць. У ліку хобі — паляванне і рыбалка.

Наогул, у душы я чалавек вясковы, нават сказаў бы — хутаранін. Гэта, напэўна, у крыві. Бацька нарадзіўся на хутары ў расійскай тайзе, маці таксама вырасла ў суседстве з лесам. Вось і я хінуся да прыроды. У пастаўскай кватэры бываю вельмі рэдка, большасць часу праводжу на дачы, атрымліваю асалоду ад жыцця на ўлонні прыроды. Яна натхняе, супакойвае.

Праўда, люблю пасядзець не толькі ля возера, але і ў інтэрнэце. Ён мой вялікі памочнік у плане фатаграфіі, дазваляе дзяліцца сваёй творчасцю з усім светам. Калі ў мяне сабралася вялі­кая колькасць фотаматэрыялу, стварыў сваю групу ў “Аднакласніках”, дзе і размяшчаю лепшыя здымкі. Яна называецца “Пастаўскі край”. Не прайшло і года, а група ўжо аб’ядноўвае каля паўтары тысячы чалавек.

—            У Вас шмат сяброў?

—            Знаёмых шмат, сяброў — адзінкі. Разумею, што ў зносінах я не ідэал — эмацыянальны і прамалінейны. А людзям больш падабаецца чуць няшчырыя кампліменты, чым праўду ў вочы. Калі яе выказваеш, тут жа становішся ворагам нумар адзін. Крывіць душой не ўмею і  ніколі гэтага не раблю. Усё роўна добрым для ўсіх не будзеш. Нездарма кажуць, што ёсць толькі адзін правільны спосаб быць нешчаслівым: старацца спадабацца ўсім.

Я заўсёды за справядлівасць, за парадак ва ўсіх справах. Яшчэ больш гэтыя пачуцці ў ва мне выхавала пасада камандзіра 98-га Асобнага радыёлакацыйнага вузла, на якой знаходзіўся каля 8 гадоў. Мне не сорамна за сваю работу, якой аддаваў неймаверную колькасць сіл і часу. Дарэчы, у часці бываю і цяпер. Часам калегі звяртаюцца па дапамогу, і ніколі ім не адмаўляю.

—            Наколькі Вы залежныя ад грамадскага меркавання?

—            У плане фатаграфіі для мяне важны меркаванне іншых, ацэнка сваёй творчасці. Таму стараюся ўдзельнічаць у фотаконкурсах. У адным з іх, які праводзіла газета “Беларусь сегодня”, нават перамог. Дасылаў фатаграфіі на тэлеканал “СТБ” — ён ладзіў спецыяльны праект. Таксама з’яўляюся пастаянным ­удзельнікам фотаконкурсаў, якія праводзяцца на інтэрнэт-прасторы.

—            У Вас ёсць настаўнікі ў фатаграфіі?

—            Не, я фатаграфую так, як падказвае ўнутраны голас. Даўно заўважыў, што найлепшыя здымкі — непастановачныя, калі чалавек не бачыць камеры. Многія яе саромеюцца, таму стараюся на мерапрыемствах быць незаўважным.

—            Што Вас найбольш натхняе?

—            Прырода і ўсё, што з ёй звязана. Прычым мне не патрэбны асаблівы настрой, каб пайсці фатаграфаваць. Наадварот, сам працэс здымкі дорыць эмацыянальнае ўзрушэнне. Ёсць і любімыя месцы для “палявання” на кадры. Мяне з дзяцінства прыцягваюць горы, узвышанасці, таму душа ляжыць да Шырак. Хаця на Пастаўшчыне ёсць шмат мясцін, дзе можна палюбавацца хараством навакольнага асяроддзя. Трэба толькі ўмець іх заўважаць.

—            Як ставіцеся да крытыкі?

—            Спакойна. Як, напэўна, і ўсе людзі, дапускаю памылкі, але яны ў нейкай ступені падштурхоў­ваюць да самаўдасканалення. Перакананы, што не аступаецца толькі той, хто нічога не робіць. Прасцей за ўсё закінуць ногі на канапу і разважаць: тое не так зрабіў, гэта не так сфатаграфаваў. Так і хочацца сказаць: а вы паспрабуйце самі, а толькі потым крытыкуйце.

—            Якія творчыя планы?

—            Я іх не будую, а проста атрымліваю задавальненне ад сваіх шматлікіх хобі. Можа, калі-небудзь і ўласную фотавыставу арганізую — матэрыялу для яе дастаткова.

Іна СНЯЖКОВА.

Фота з архіва Сяргея ВШЫЎКАВА.
Больш здымкаў — на старонцы аўтара ў сацыяльнай сетцы «Аднакласнікі». 

Заметили ошибку? Выделите текст, нажмите Ctrl+Enter и оставьте замечание!

Написать комментарий

Информация
Чтобы написать комментарий вам нужно авторизоваться или зарегистрироваться

Обращались ли вы за помощью в милицию?

Новости Постав

Люд, какие нас удивили в 2019 году. Топ-10 на kraj.by

Хотите узнать больше? В этом году прежде всего отличились милиционеры. Причем сразу и вилейские, и молодечненские. Переставили машины нетрезвых туристов Вилейские

Женщина из Постав поверила «экстрасенсу» - и лишилась более тысячи долларов

Хотите узнать больше? В отношении ранее не судимой 75-летней женщины возбуждено уголовное дело.

Страну засыпало снегом. Посмотрите, как красиво в разных частях Беларуси

Хотите узнать больше? Собрали фото, которые читатели TUT.BY присылали в редакционный Viber.

В Поставах на торгах продали столетний дом: его купил местный житель

Хотите узнать больше? Дом с почти столетней историей не включен в список историко-культурных ценностей Беларуси.

Портал 115.бел обновили и назвали по-новому

Хотите узнать больше? Портал 115.бел глобально обновили и дали ему новое название – «Мая рэспублiка». При его разработке были учтены предложения и замечания, поступившие

При сварке взорвалось топливо. Пограничники в Поставах получили травмы при ремонте служебного авто

Хотите узнать больше? 21 сентября прапорщик и солдат срочной службы ремонтировали в гараже служебную машину. Старший по званию занимался сваркой и нарушил технику

В Поставах на торгах продают столетний дом

Хотите узнать больше? Кирпичное здание площадью 270 квадратных метров на улице Вокзальной, 34 построили во время советско-польской войны.

В Беларуси запустили «счетчик поборов» в школах и детских садах

Хотите узнать больше? Не так давно в Сети появился ресурс pobory.by, озаглавленный как «Поборы в детских садах и школах». Tut.by поговорил с одним из авторов идеи – главой