Без справы — ні хвіліны

Дубовік Віталіна Уладзіславаўна

Гэтым летам Дубовік Віталіна Уладзіславаўна адзначыла свой 95-гадовы юбілей. Сярод іншых заглянулі павіншаваць юбілярку з гэтай датай старшыня Курапольскага сельвыканкама Марына Паўлаўна Нагановіч і кіраўнік спраў Ала Мікалаеўна Якімовіч.

Жанчына сустрэла гасцей у панадворку. Як потым высветлілася, Віталіна Уладзіславаўна не прывыкла сядзець без справы ні хвілінкі, таму што ўсё жыццё працавала за дваіх. Вось і цяпер, нягле­дзячы на ўзрост, увесь час імкнецца быць карыснай унучцы, у чыёй сям’і жыве ўжо 20 гадоў. Гэтую бабуліну цягу да работы Людміла Паўлаўна Лакотка — галоўны эканаміст ААТ «Кураполле-агра» — хоць і не ўхваляе, але нічога з ёй зрабіць не можа.

— Напэўна, многім падасца дзіўным, але бабуля перажывае, калі няма работы, — гаворыць Людміла Паўлаўна. — Колькі яе ні прашу, яна ўсё роўна завіхаецца па гаспадарцы, займаецца праполкай агарода і вырошчваннем кветак. Пагля­дзіце, як яны буяюць у палісадніку! Раней бабуля яшчэ і вязала для ўсёй сям’і, але цяпер баляць рукі.

Нарадзілася Віталіна Уладзіславаўна ў вёсцы Дземяшы Пастаўскага раёна. І хоць была ў бацькоў адзіным дзіцем, сям’я ўсё роўна жыла бедна. Таму ў 14 гадоў дзяўчыне давялося пайсці працаваць да пана ў Кураполле — у той час тут жылі польскія асаднікі. Няньчыла траіх гаспадарскіх дзяцей, а таксама разам з парабкам і яшчэ адной жанчынай дапамагала па гаспадарцы: даглядалі скаціну, шчыравалі на 30-ці гектарах зямлі. За работу гаспадар плаціў збожжам. І так цэлыя пяць гадоў, пакуль не выйшла замуж і не вярнулася ў родную вёску. Там пабудавалі дом, вырасцілі шасцярых дзяцей.

Для Віталіны Дубовік жыццё на ўласных хлябах лягчэйшым не стала: у 40 гадоў аўдавела, а да гэтага муж доўгі час хварэў, таму і гаспадарка, і выхаванне дзяцей, і сямейны бюджэт трымаліся на ёй. Акрамя асноўнай работы ў калгасе, працавала яшчэ тэхнічкай — старалася для дзяцей. Трое з іх, на жаль, ужо пайшлі з жыцця. Яшчэ адна дачка жыве ў Данецку.

— Вельмі перажываем за яе сям’ю, увесь час глядзім навіны. Апошні час стала немагчыма датэлефанавацца, таму трымаем сувязь праз інтэрнэт, — працягвала Людміла Лакотка.

Віталіна Уладзіславаўна не вельмі любіць адзначаць дні нараджэння, а гэты яшчэ азмрочыўся трывогай за дачку, якая жыве ў неспакойнай вось ужо доўгі час Украіне. Так што зараз бабулі не да радасці. На пытанне, што б яна пажадала з вышыні пражытых гадоў маладому пакаленню, упэўнена адказвае:

— Мірнага неба, здароўя, поспехаў у вучобе і веры ў Бога. А ўвогуле, я ніколі не думала, што, нарадзіў­шыся пры лучыне, дажыву да такога тэхнічнага прагрэсу: цяпер ужо нікога не здзівіш разнастайнай бытавой тэхнікай, не кажучы ўжо пра электрычнасць.

Тэкст і фота Веранікі ФІЛАНОВІЧ.