Дзесяць гадоў дружбы і супрацоўніцтва

Панядзелак звычайна называюць цяж­кім. Але той дзень, 19 мая, для аддзялення сацыяльнай адаптацыі, рэабілітацыі і дзённага знаходжання інвалідаў ТЦСАН выдаўся, наадварот, цікавым і святочным. Справа ў тым, што клуб прыёмных сем’яў “На­дзея”, які месціцца на базе аддзялення, адзначаў 10-гадовы юбілей.

Мамы і дзеці сабраліся тут загадзя, рэпеціравалі нумары мастацкай сама­дзейнасці. А к 14 гадзінам завіталі госці: дырэктар тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Дзіяна Іванаўна Пякарская, галоўны спецыяліст аддзела адукацыі райвыканкама Ніна Серафімаўна Каспяровіч, дырэктар сацыяльна-педагагічнага цэнтра Наталля Віктараўна Селіванава і псіхолаг гэтай установы Жанна Вікенцьеўна Несцяровіч, пастыр Павел Аляксандравіч Ціхан.

Што можа быць даражэй за сям’ю? Яна даецца чалавеку ад нараджэння. Сям’я абараняе ад усяго дрэннага, дапамагае спраўляцца з жыццёвымі нягодамі. І гэта сапраўды так, бо толькі блізкі чалавек можа шчыра паспагадаць, падставіць плячо і ўзяць на сябе чужы боль. Сям’я надае ўпэўненасці.

Пра ўсё гэта гаварыла, адкрываючы мерапрыемства, загадчыца аддзялення Вольга Алегаўна Гінько. “А калі раптам сям’і няма, а дзіця яшчэ зусім малое, што тады?” — задала яна пытанне. І тут жа адказала: — “Добрыя людзі, якіх у нашым горадзе шмат, прыйдуць на дапамогу”. Некаторыя з іх маюць статус прыёмных сем’яў. Яны аб’ядналіся ў клуб “Надзея”.

А ініцыятарам і галоўным натхняльнікам праекта была пастаўчанка Таццяна Міхайлаўна Жукава, якая і цяпер кіруе клубам. За работу, праводзімую прыёмнымі сем’ямі, Таццяне Міхайлаўне і Таццяне Пятроўне Кустра дырэктар ТЦСАН Дзіяна Іванаўна Пякарская ўручыла Падзякі. Таксама яна адзначыла актыўных дзяцей — Яну Татарчук, Аляксандру Валасевіч, Лізу Яхімовіч, Вадзіма Казароўца, Рыту Петухову, Марыю Сцяпанаву, Руслана Ляшчонка.

— Збіраючыся на пасяджэнні і абмяркоўваючы свае планы, мы нярэдка задумваемся: а ці патрэбен такі клуб? — гаварыла Таццяна Міхайлаўна Жукава. — І самі ж сцвярджаем: патрэбен. І гэта пры тым, што розныя бываюць і дзеці, і дарослыя. Некаторыя клуб пакідаюць праз паўгода, год. Застаюцца самыя стойкія. Мы не шкадуем уласнага часу, прыходзім сюды, вырашаем надзённыя пытанні, праводзім рэпетыцыі. У нас шчырыя адносіны, дзеці сябруюць паміж сабой. Удзячны дырэктару ТЦСАН Дзіяне Іванаўне Пякарскай. Дзякуй нашаму галоўнаму спонсару Паўлу Аляксандравічу Ціхану і ўсім, хто прыйшоў сёння на свята.

Тое, што такі клуб патрэбен, пацвердзіла і галоўны спецыяліст раённага аддзела адукацыі Ніна Серафімаўна Каспяровіч.

— Кожны чалавек у чымсьці шукае сэнс жыцця, — гаварыла яна. — Магчыма, многія не разумеюць, чаму вы пайшлі менаві­та такой дарогай. Але ж асудзіць, сказаць штосьці крыўднае проста: тут вялікіх намаганняў не спатрэбіцца. Куды складаней выбудаваць сваю лінію жыцця, якая адпавядала б унутранаму зместу, калі чалавек вызначыўся і ведае, чаго хоча і што можа даць людзям і дзецям у прыватнасці, тым дзецям, якіх лёс абдзяліў бацькоўскай ласкай і пяшчотай. Вось у вас, прыёмных сем’яў, гэта і атрымліваецца: вы даяце хлопчыкам і дзяўчынкам тое, чаго яны недаатрымалі дома, выводзіце на правільную жыццёвую дарогу. Заўсёды, калі прыходзім на мерапрыемствы клуба “Надзея”, бачым, што дзеці прыгожа апранутыя і абутыя, дагледжаныя, шчаслівыя і жыццярадасныя.

Н. С. Каспяровіч уручыла Таццяне Міхайлаўне Жукавай Ганаровую грамату раённага аддзела адукацыі, клубу — сувенір.

Віншаванні, самыя шчырыя пажаданні і падарункі “Надзея” прымала і ад дырэктара і псіхолага сацыяльна-педагагічнага цэнтра Наталлі Віктараўны Селіванавай і Жанны Вікенцьеўны Несцяровіч.

Нарэшце наступіў момант, калі ўдзельнікі клуба паказалі, чаго дасягнулі і на што здольныя. Дзеці чыталі вершы, ігралі на цымбалах і баяне, спявалі. Галоўная прыёмная мама імі кіравала, астатнія былі гледачамі. А ўсе разам радаваліся таму, што дзесяць гадоў дружбы і супрацоўніцтва далі добры вынік, і дзякавалі галоўнаму спонсару мерапрыемства — індывідуальнаму прадпрымальніку  Алене Зубко.

Галіна ПІШЧ.