Приросла к ним сердцем

Для выпускніцы пастаўскай СШ №1, сярэбранай медалісткі Іны Быстрыцкай пытанне, кім быць, ніколі не стаяла. У дзяцінстве дзяўчынка разам з сяброўкамі апантана гуляла ў школу: магла гадзінамі “вучыць” плюшавых мішак і лялек. Таму калі прыйшоў час вызначацца з будучай прафесіяй, нідзе, акрамя як у класе ля дошкі, сябе не ўяўляла.

— Немалы ўплыў на мой выбар аказала класны кіраўнік, настаўніца рускай мовы і літаратуры СШ №4, дзе вучылася да восьмага класа, Ларыса Міхайлаўна Грайпель, — расказвала Іна Іванаўна. — Яе ўрокі я вельмі любіла, а вобраз педагога і сёння стаіць у мяне перад вачыма. Паступаць жа вырашыла на пачатковыя класы Віцебскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя С. М. Кірава, бо з маленькімі дзецьмі намнога цікавей працаваць, чым са старшакласнікамі.

Першым месцам работы маладой настаўніцы стала Савіцкая пачатковая школа. Праз год, у 1993-ім, яе перавялі ў СШ №1, дзе адпрацавала з малышамі два гады, да дэкрэтнага водпуску. Гэты перыяд Іна Іванаўна ўспамінае з асаблівай цеплынёй, бо з ім звязаны самыя яркія моманты яе працоўнай і жыццёвай біяграфіі. Тады ў душы панавалі маладосць, каханне, аптымізм (яго стараецца не губляць і сёння ў любой сітуацыі), побач быў цудоўны педагагічны калектыў, з якім адразу склаліся добрыя адносіны.

Пасля выхаду з дэкрэту І. І. Краўчук (прозвішча па мужу) атрымала другую спецыяльнасць — педагога-псіхолага. Але прымяняць у школе набытыя ў гэтай сферы веды і навыкі прыйшлося нядоўга. У 2000 годзе паўсюдна ў Беларусі пачалі адкрывацца цэнтры карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі для дзяцей з псіхічнымі і фізічнымі парушэннямі. Узначаліць такі цэнтр у Паставах прапанавалі Іне Іванаўне.

— У новую для сябе справу я акунулася як у вір з галавой, — прызнаецца педагог. — Але цяжкасцей наш невялікі калектыў, у які, акрамя мяне, уваходзілі настаўнік-дэфектолаг, педагог-псіхолаг і ўрач-псіхіятр, не баяўся.

Спачатку супрацоўнікі цэнтра займаліся толькі дыягнастычна-метадычна-кансультацыйнай дзейнасцю. Пазней, калі Міністэрства адукацыі краіны прыняло Палажэнне аб цэнтры карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі, арганізавалі яшчэ і адукацыйны працэс. У сувязі з гэтым у 2006 годзе ўстанова пераехала з-пад даха раённага аддзела адукацыі ў будынак, дзе раней размяшчаўся медыцынскі пункт школы-інтэрната. Уласнымі сіламі, з дапамогай родных і пры фінансавай падтрымцы раённай улады і спонсараў педагогі зрабілі рамонт у памяшканнях, прыстасаваўшы іх пад службовыя кабінеты і пакоі для заняткаў з дзецьмі, пастараліся стварыць максімальна камфортныя ўмовы.

На сённяшні дзень цэнтр аказвае карэкцыйную дапамогу 36 непаўналетнім жыхарам раёна, у большасці з якіх парушана маўленне. 9 хлопчыкаў і дзяўчынак з’яўляюцца вучнямі спецыяльнага класа. Але толькі 4 наведваюць сам клас, астатнія з-за псіхічных і фізічных захворванняў навучаюцца дома. Не трэба і гаварыць, што працаваць з такімі дзецьмі вельмі няпроста. Патрабуецца безліч цярпення, любові і часу, каб даць ім элементарныя навыкі, якія неабходны ў жыцці: навучыць абслугоўваць сябе ў быце, узаемадзейнічаць з іншымі людзьмі. Па словах Іны Іванаўны, станоўчая дынаміка ў развіцці дзіцяці можа назірацца толькі праз некалькі месяцаў, а то і гадоў. Але калі дзіця паказвае вынік — гэта вялікая радасць для ўсяго педагагічнага калектыву.

Сама І. І. Краўчук не адзін год займаецца на даму з хлопчыкам і вельмі радуецца кожнаму, нават нязначнаму, яго поспеху, жыве праблемамі свайго выхаванца. Кажа, што, калі б сёння ёй прапанавалі пакінуць цэнтр і вярнуцца ў школу, зрабіць гэта ўжо, напэўна, не змагла б, настолькі прырасла сэрцам да асаблівых дзяцей.

Алена ШАПАВАЛАВА.

Фота аўтара.