О дереве судят по плодам, о работе учителя — по ученикам

Першы крок у краіну ведаў школьнікі робяць разам з настаўніцай пачатковых класаў. Менаві­та яна павінна прывіць дзецям цікавасць да вучобы, закласці трывалы падмурак для наступнай адукацыі. Тым, для каго такой настаўніцай стала Ірына Паўлаўна Асяненка, невыказна пашанцавала: і яна сама, і поспехі яе вучняў ужо не раз даказалі, што ў свой час выбар прафесіі быў правільным.

Многія вучні Ірыны Паўлаўны скончылі ВНУ па розных спецыяльнасцях, частка з іх стала педагогамі. Толькі ў СШ №4 нашага горада працуюць дзве былыя вучаніцы Ірыны Асяненка. А ў гэтым годзе з залатымі медалямі сярэднюю школу скончылі чатыры вучні педагога — Маша Кісялёва, Аня Пракаповіч, Дзяніс Бучаль і Ілья Глазаў. Сапраўды, пахваліцца настаўніку ёсць чым.

— Аб рабоце настаўніка я марыла з дзяцінства. Памятаю, як мне падабалася назіраць за працай маёй першай настаўніцы Людмілы Фёдараўны Махніс і настаўніцы рускай мовы Яніны Антонаўны Дашчынскай. Увесь час уяўляла сябе на іх месцы. Разам з сяброўкамі гуляла ў школу — у спецыяльных сшытках мы наўмысна пісалі словы з памылкамі, самі ж іх выпраўлялі і ставілі адзнакі, — успамінае Ірына Паўлаўна. — Калі прыйшоў час паступаць, не раздумваючы, абрала факультэт педагогікі і методыкі пачатковага навучання Віцебскага педінстытута. Пасля яго заканчэння накіравалі на працу ў вёску Янкішкі.

Праца ў школе Ірыне Паўлаўне спадабалася. Яе, маладую настаўніцу, не збянтэжыла нават неўладкаванасць быту. Між тым, першы час на работу даводзілася дабірацца на рэйсавым аўтобусе, які хадзіў толькі да Сакун. Астатні шлях трэба было ісці пешшу, па бездарожжы — толькі ў гумовых ботах. Не палепшыла сітуацыю і здымная кватэра. Акрамя печкі, «утульнасць» дому надавалі стол і адзін на дваіх з калегай ложак. Але нават такія спартанскія ўмовы не адбівалі ахвоту працаваць. Усе цяжкасці здаваліся часовымі, а зараз успамінаюцца з усмешкай і цеплынёй.

У Янкішках Ірына Паўлаўна адпрацавала чатыры гады, затым выйшла замуж і пераехала жыць у Паставы. У горадзе ўладкавалася настаўніцай пачатковых класаў у СШ №1, але ў хуткім часе пайшла ў дэкрэт. Выйшла з яго на працу ўжо ў СШ № 2. На гэтым месцы працуе 19 гадоў.

Зараз Ірына Паўлаўна Асяненка — настаўніца першай катэгорыі. Яна прызнаецца, што ў працы з дзецьмі без педагагічных хітрасцей не абысціся, таму на ўроках заўсёды выкарыстоўвае розныя методыкі. Да прыкладу, навучыцца складаць з літар склад дапамагаюць спевы, а вывучыць нудныя і аб’ёмныя правілы можна пры дапамозе іх схематызацыі. Карыстацца такімі падказкамі можна і на ўроку — чым болей разоў дзіця зазірне ў свае запісы, тым лепш засвоіць матэрыял.

— Арфаграфічная зоркасць і вылічальныя навыкі вельмі важныя, але яны не з’яўляюцца на пустым месцы. Каб іх дасягнуць, хлопчыкі і дзяўчынкі павінны ўмець слухаць і чуць, быць дысцыплінаванымі. Таму, акрамя непасрэдна навучання, вялікая ўвага ў пачатковай школе надаецца выхаванню, — дзеліцца «сакрэтамі» настаўніцкай працы І. П. Асяненка.

У гэтым годзе ў Ірыны Паўлаўны выпускны клас. Наперадзе — непазбежнае расставанне з вучнямі 4 «А», якія ўжо сталі роднымі. Развітвацца заўсёды сумна, таму для Ірыны Паўлаўны такія моманты ніколі не абыходзяцца без слёз. У той жа час настаўніцы прыемна бачыць, як растуць і дасягаюць поспехаў яе вучні, а калі хто-небудзь з іх ці іх бацькоў пры сустрэчы яшчэ і скажа добрае слова — вырастаюць крылы, разумее, што працуе не дарэмна, а прыносіць карысць.

Вераніка ФІЛАНОВІЧ.