Возраст активности не преграда

Ігар Іосіфавіч Пучынскі з вёскі Дзедкава — адзіны ветэран Вялікай Айчыннай вайны, які застаўся на тэрыторыі Курапольскага сельсавета. Гледзячы на гэтага маладжавага і рухавага дзядулю, нізашто не скажаш, што яму споўнілася 85 гадоў.

Дзень нараджэння Ігар Іосіфавіч адзначыў 29 ліпеня разам са сваімі роднымі. А двума днямі пазней павіншаваць ветэрана і ўручыць яму Ганаровую грамату раённага выканаўчага камітэта прыехалі старшыня Курапольскага сельскага Савета М. П. Нагановіч і работніцы мясцовага Дома культуры М. А. Смулько і В. У. Міхалевіч. Пасля таго, як узнагарода і кветкі былі перададзены, прагучала песня для імянінніка, я змагла пагутарыць з ім.

…Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, Ігару Пучынскаму было 13. Разам з бацькамі, малодшымі братам і сястрой ён пражываў у Казьянах. У 1943 годзе немцы сталі зганяць людзей з навакольных вёсак для адпраўкі на прымусовыя работы ў Германію. У іх лік трапіў і Ігар. Але калі фарміраваўся абоз, хлопцу ўдалося ўцячы і вярнуцца ў родную вёску. Прабыў ён там нядоўга. Неўзабаве партызаны забілі трох паліцаяў. У іх смерці абвінавацілі Пучынскіх: быццам бы гэта яны данеслі партызанам, што ў вёсцы аб’явіліся здраднікі. Каб не стаць ахвярай фашыстаў, сям’я была вымушана пакінуць наседжанае месца. 15-гадовы Ігар адправіўся ў лес, а маці з братам і сястрой выехалі ў бяспечную партызанскую зону.

— У нашых мясцінах дзейнічаў атрад літоўскіх партызан імя К. Каліноўскага, — расказваў Ігар Іосіфавіч. — Да іх я і падаўся. Прабыў там год. Разам з іншымі сустракаў савецкія самалёты з грузам: узрыўчаткай, зброяй, медыкаментамі, якія, быў такі перыяд, прыляталі да нас амаль кожную ноч. Хадзіў на чыгунку падрываць варожыя эшалоны. Асабіста пусціў пад адхон тры нямецкія саставы. Потым, незадоўга да вызвалення Беларусі, наш атрад перайшоў у Літву. Лавілі там літоўскіх здраднікаў, якія служылі ў паліцыі, ваявалі ў нямецкай арміі.

Пасля заканчэння вайны І. І. Пучынскі вярнуўся ў Казьяны. Працаваў у будаўніцтве. У 1950 го­дзе ажаніўся з дзяўчынай з Дзедкава і перайшоў да яе ў прымакі. Калі аргані­заваўся калгас, як і ўсе вяскоўцы, стаў членам калектыўнай гаспадаркі. Быў і будаўніком, і паляводам, і жывёлаводам. А ў 1962 годзе сеў на трактар, на якім адпрацаваў да самай пенсіі. Пра тое, наколькі добрым работнікам з’яўляўся, сведчаць граматы пераможцы сацспаборніцтва 1976 і 1979 гадоў, якія па сённяшні дзень захоўвае дома. Мае ветэран таксама ваенныя ўзнагароды: ордэн Айчыннай вайны ІІ ступені, медаль Жукава, шмат юбілейных медалёў.

15 гадоў таму І. І. Пучынскі аўдавеў: жонка, з якой выгадавалі дваіх дзяцей, памерла. Каб не быць аднаму, Ігар Іосіфавіч прывёў у дом новую жанчыну. Ды сямейнае жыццё з ёй не склалася, прыйшлося расстацца. З таго часу і халасцякуе. Але адзінокім сябе не адчувае: амаль кожныя выхадныя прыязджаюць з Пастаў дачка Лілія і ўнучка Ірына. Прыбяруць у хаце, праполюць агарод і кветнікі, згатуюць паесці. Усяго ж у Ігара Іосіфавіча 7 унукаў і 12 праўнукаў.

Калі я спытала ў ветэрана пра зда­роўе, ён паскардзіўся: штогод даво­дзіцца лячыцца то ў бальніцы ў Паставах, то ў шпіталі. Тым не менш сёлета пасадзіў 6 барознаў бульбы, трымае 9 курыц і пеўня, да мінулага года быў таксама конь. Усё жыццё захапляўся рыбалкай і зараз не кідае гэтага занятку: часта раніцай адпраўляецца з вудачкай на рэчку.

— Іосіфавіч у нас актыўны і ў грамадскім жыцці, — зазначыла старшыня сельскага Савета М. П. Нагановіч. — Прысутнічае на ўсіх мерапрыемствах, якія праводзім мы і работнікі Дома культуры. Дзеліцца жыццёвым вопытам, сустракаецца са школьнікамі. Прапануем прывезці ў Кураполле на машыне — дык сам раней за нас на веласіпедзе прыедзе.

…Развітваючыся з ветэранам Вялікай Айчыннай вайны, пажадала яму аднаго — абавязкова спра­віць 90-годдзе. І паабяцала яшчэ раз прыехаць у госці на юбілей.

Алена ШАПАВАЛАВА.

Фота аўтара.