Няўлоўны чорны воўк

…Дзе ў піліпаўку воўк нема вые… Так пісаў наш беларускі класік. Сапраўды, у піліпавыя маразы ды завеі цяжка прыходзіцца не толькі ваўкам, але і ўсім жыхарам лесу — і яны туляцца бліжэй да чалавечага жытла. Пасля вайны, у пяцідзясятыя гады, шмат развялося “санітараў” лесу – ваўкоў. Яны рабілі многа бяды, як для маладога падвор’я, так і для сельскай гаспадаркі. То ў аўчарню залезуць, то маладых жарабят “парэжуць”. Нават  у адным сяле на дзяўчынку напаў воўк. Але здарылася так, што на той момант у двары быў сабака, і ён адбіў дзяўчынку, ды і яе бацька, пачуўшы гвалт сабакі, выскачыў з хаты, і воўк уцёк.

Старыя людзі казалі, што гэта быў не воўк, а шэра-чорны сабака-ваўкадаў. Падчас вайны ў Бабруйску быў пітомнік, дзе немцы дрэсіравалі сабак-ахоўнікаў на палонных, якіх тыя загрызалі да смерці. Фашыстам, трапіўшым у “кацёл”, было ўжо не да сабак, і тыя разбрыліся па навакольных лясах. З працягам часу яны прыбіліся да воўчых зграй. Некаторыя нават станавіліся важакамі. Такія ваўкі-сабакі не баяліся ні агню, ні сабак, ні чалавечага паху і нават часта нападалі на людзей.Іван Пятровіч падчас вайны быў сувязістам, а пасля ўладкаваўся паштальёнам: па стане здароўя не мог выконваць цяжкую работу. Гэтая справа была адказная: усюды чакалі хто ліста ад родных, хто часопіс ці газету. Ён быў адзін паштальён на тры сяла, кіламетраў пяць адно ад аднаго. Летам было лягчэй дабірацца ў далёкія вёскі, што за лесам. А вось узімку прыходзілася запрагаць у сані кабылку і везці туды “апошнія навіны”, як гаварыў сам Пятровіч. Бывала, засядзіцца там: то газету пачытае старым, то з людзьмі пагаворыць. Яго за гэта паважалі.Так было і ў гэты марозны дзень. Пятровіч развёз пошту па хатах, а ў апошняй затрымаўся: прынёс радасную вестку старым, што знайшоўся іхні сын, на якога прыйшла пахаванка ў час вайны.Прайшло ўжо чатыры гады пасля вайны, а ён, цяжка паранены, знаходзіўся ў шпіталі. І вось зараз даслаў тэлеграму, што едзе дамоў. На радасцях старыя накрылі стол і добра пачаставалі Пятровіча. На двары ўжо пачало вечарэць, і Іван засабіраўся дахаты.
Ад’ехаўшы кіламетры чатыры ад вёскі, кабылка пачала пахрапваць, стрыбаць вушамі.“Ваўкі”, — мільганула думка ў паштальёна, і як на тое ліха стрэльба засталася дома. Кабылка тым часам перайшла на галоп. Да іванавай вёскі заставалася крыху больш за кіламетр. “Галоўнае — выскачыць на ўзлесак, а там да вёскі рукой падаць”. Вось ужо замільгацелі агенчыкі, але кабылка цяжка дыхала і збівала ход. Ваўкі абыходзілі з абодвух бакоў. Раптам кабыла рэзка рванула ў бок і панеслася па полі ў вёску, а Пятровіч ад такога штуршка выляцеў з саней.…Пасярод дарогі стаяў чорны воўк, бліскаючы сваімі зялёнымі вачыма. “Ну вось і ўсё, — падумаў Пятровіч. – Мне канец!”. Ён упаў у снег, падабраўшы ногі пад доўгі кажух, закрыў галаву рукамі. Чуў, як падыйшоў да яго важак, абнюхаў, а потым нешта гыркнуў. Іван ляжаў ні жывы, ні мёртвы і раптам адчуў, што на яго нешта ільецца. Важак ізноў гыркнуў і паштальён адчуў, як пачалі падыходзіць іншыя ваўкі і “меціць” яго. Праз некалькі хвілін стала ціха, Пятровіч падняў галаву — ваўкоў не было. Іван кінуўся да вёскі. Тут здарылася другая бяда: яго апанавалі сабакі. Добра, што паспеў ускочыць у двор і зачыніць брамку. Ад яго кажуха ішоў воўчы “водар”.…Доўга яшчэ развозіў Пятровіч пошту і, расказваючы пра гэты выпадак, сам сабе задаваў пытанне: “Чаму ваўкі яго не разарвалі?”
Магчыма, важаку не спадабаўся гарэлачны перагар, а мо ён успомніў, што калісьці быў пры чалавеку сабакам.Мікола Корань